FLoer on the floor: augustus 2010

In de schaduw van de Golden Gate bridge grijpt het schuldgevoel me bij de strot. Er is al weken niks geschreven op mijn blog. De geheugenkaarten stromen over van foto's, de verhalen schreeuwen om aandacht. Wanneer ik mijn blog open zie ik de Zürich See en een paar voeten. Heel even voel ik de discus tot in mijn stuitje schieten, meer in de vorm van een herinnering dan die van werkelijke pijn. Gedisciplineerde revalidatie doet me weer lopen, fietsen en zwemmen. Het heeft de zomer opengebroken in al zijn glorie. Een verhaal over hoe ik van Zürich naar Berlijn reis met de grootst mogelijke omweg; de flashbacks van een zomer die voorbij vliegt.

altijd onderweg

Een doos, een matras en een laptop. Al surfend over het internet probeer ik m'n aandacht te vestigen op iets anders dan het plafond van mijn Zwitserse studentenkamer. De rust voor m'n rug is broodnodig. In juni weet ik fysiek niet meer te halen dan een blokje om. Plat om mijn rug liggen en driemaal daags oefeningen moesten mij er weer bovenop helpen. Na zes weken van extreme rust durf ik de fiets te pakken naar het zwembad. M'n linkerbeen twijfelt goed te functioneren, dus trap ik harder met rechts. Aarzelend stap ik het zwembad in en probeer ik mijn eerste baan te zwemmen. Het Hallenbad in Oerlikon heeft me vorige keer teleurgesteld door me niet meer dan twintig meter te laten zwemmen. Maar die tweede keer, zo halverwege juli is het geluk, of beter gezegd de kracht, aan m'n zijde. Na een half uur op en neer te hebben gezwommen tussen de badmutsen voel ik me kiplekker. De 'scherpe' liezen hebben zich na weken weer eens ontspannen en de benen spartelen als een wilde eend in het water. Ik richt m'n hoofd naar de douchekop en schreeuw zonder geluid te maken: "I'm back".

Tussen de idylissche wijngaarden kom ik aan op het treinstation van Lausanne. Gedurende tien dagen volg ik een summerschool met mensen uit Chili, Amerika, Nederland en Zwitserland. Met de catchy naam Desperate Houses bestuderen we de mogelijke verdichting van een dorp aan het meer van Geneve. Niet de architectuurfaculteit van de EPFL, maar zijn learningcenter is het pronkstuk van de franstalige campus. Het door Sanaa ontworpen gebouw herbergt onder andere bibliotheek, restaurant en studieplekken in een heuvelachtig interieur van grijs tapijt en grote ramen. Lezingen, discussies, buitenlandse professoren en een diverse mix van ontwerpstudenten maakten de workshop een intense en onvergetelijke ervaring. Met een statafel en een verkoelend meer om in te zwemmen had ik mijn eerste activiteit van de zomer overleefd: ik was weer onder de mensen.

Rolex Learning Center by Sanaa - EPFL

Met een grijns kom ik het treinstation van Zürich binnen. De stad die ik overmatig had vervloekt lachte me onschuldig toe. Het is mijn laatste week in Zürich en eindelijk lijk ik het Zwitserse Walhalla van een geoliede stad op waarde te schatten. Op de Zwitser kun je rekenen. Of het nou de tramchauffeur is, de loketbediende of de professor, hij zal er voor je zijn. De voorbereiding van m'n verhuizing doe ik op z'n Zwitsers. In duidelijke stappen met een slim systeem zonder uitzonderingen. Ik adem de geur van de rozen in mijn straat nog maar eens diep in en realiseer me dat ik deze kwaliteit van leven ga missen. Waar je 's morgens vanuit je keuken de tuin in loopt en naast spelende kinderen alleen vogels hoort. Het is eind juli en tijd om te vertrekken. Een stralende zaterdag en een oom met een grote kofferbak. Nou mag het spreekwoord pleiten voor de goede buur, ik houd het op verre familie, door weer en wind.

Het inpakken van mijn spullen werkt altijd zeer therapeutisch en het idee gedurende twee maanden uit een koffer te leven is ronduit bevrijdend. Zorgeloos begin ik mijn avontuur in 'het groene hart van Duitsland' : Thüringen. De gouden avondzon doet een Combine schitteren. Een poetisch landschap van ronde strobalen en bebossing. Ik voel me thuis, hoewel ik er nooit heb gewoond. De geur van een boerderij lijkt bijna net zo vertrouwd als die van de stad en doen me wegdromen over de toekomst. Een duidelijk beeld ontbreekt, maar de rust is daar. Ik laat me in het gras vallen en denk dat het zo goed is.

Thüringen: het groene hart van Duitsland

Het boerenleven

Het geluid van de trein doet me ontwaken uit de dromerige staat van het platteland. Onderweg voor een snelle impressie van de Duitse hoofdstad alvorens er definitief te settelen. Het surrealistische Zwitserland had mij bijna doen vergeten wat een stad is, of vooral wat een stad kan zijn. Met een schaal die constateert refereert naar iets dat groter is dan de mens weet Berlijn zijn bezoeker keer op keer te overdonderen. Na uren lopen ben je nog steeds in het centrum en zelfs op de fiets lijkt de bebouwde omgeving oneindig. Een mix van mensen die een samenleving representeert en geen subgroep. Dus naast Sushi ook Kebab, naast maatpakken compenserende straatmuzikanten. Ik voel dat ik leef en kan dan ook niet wachten er te wonen.

Moderne kerk in Berlijn

Unite D´Habitation - Le Corbusier -Berlijn

Tuin van het Joods museum - Berlijn

Berlijn - waar oud en nieuwe elkaar ontmoeten

Bad Bentheim. Het einde van een lange periode Duits. Ik passeer de grens en ben terug in de wereld van bonuskaarten, nuchterheid en schilderachtige steden. Wolken trekken dramatisch over de landerijen en even later levert de NS me af in de hoofdstad. Met je kop in de wind op de fiets, een duik nemend in het water en bijpraten met vrienden. Daar hoeven geen gehaktballen aan te pas te komen om je thuis te voelen. En terwijl de provincie zijn hoofd nog naschudt over de Gaypride zit ik twee dagen later in de trein richting Oost-Groningen. Dagen van rustgevende polder, ontzorgende stranden en de warmte van rode dakpannen. Niet thuis, maar thoes.

Java-eiland - Amsterdam

Amsterdamse school woningen - exterieur

Amsterdamse school woningen - interieur

En hoewel je ter hoogte van Nieuw Statenzijl even zou kunnen denken dat de tijd stil staat, weet je wel beter wanneer je online incheckt voor het laatste avontuur van de zomer. Met een ticket Amsterdam - San Francisco heb ik voor het eerst voet aan wal gezet in de Verenigde Staten. M'n gedachtes schieten rond als een stuiterbal en hebben van mijn hoofd een flipperkast gemaakt. Amerika bevestigd vooroordelen, maar zet mijn wereldbeeld tegelijkertijd op z'n kop. Ik laat de overvloed aan indrukken nog even bezinken alvorens er over te schrijven. De verhalen zijn onderweg, evenals ik.