The Dutch patient

Buenos Aires wordt onrustig van het idee dat het einde van het jaar nadert. Voordat de zomer begint moeten er veel dingen worden afgerond, deadlines alom. Ondertussen begint Nederland zijn eerste sinterklaasgedichten te schrijven. Door af en toe op de website van het NOS en nu.nl te kijken ben ik aardig op de hoogte en zag ik dit weekend de prachtige foto's van het winterweer. Het is moeilijk voor te stellen in een zonning Buenos Aires. Zo zonnig dat het me afgelopen week fataal werd. Met de voeten omhoog heb ik nu in ieder geval alle tijd om even terug te blikken op een - bijzondere - week.

Evenement van de week: massaal kussengevecht

Omdat mijn huidige appartement niet geheel aan de wensen voldoed was ik afgelopen weken op zoek naar nieuwe woonruimte vanaf december. Ik kan inmiddels een boek schrijven over de argentijnse verhuursector. Een zolder die zo stoffig was dat ik dacht dat het een berghok was, argentijnse makelaars die zes vierkante meter verhuren voor de prijs van dertig, een slaapkamer zonder ramen, een slaapkamer van vijf vierkante meter die gedeeld moest worden met iemand anders, ik ben inmiddels alles gewend. Het is vooral een markt georienteerd op Europeanen en Amerikanen die her en der goede opties biedt maar voornamelijk te duur is voor wat het is. Een logisch gevolg van vraag en aanbod die ik probeer te omzeilen. De via-via-methode werkt een stuk beter en zo kwam ik dan ook aan mijn nieuwe appartement. Vanaf half december woon ik in - Villa Crespo - op steenworpafstand van de metro. Een prachtig huis gedeeld met een Argentijnse actrice inclusief raam, koelkast, internet, woonkamer, tweepersoonsbed en gemeenschappelijk dakterras voor was en de asado's - bbq's-. Ik kijk er naar uit.

Tattoo van de zon

De opdracht voor de provincie Buenos Aires die ik afgelopen week in samenwerking met een architect deed was interessant en levert komende maand nog meer werk op. De Chai Chi bevalt goed en is ergens ook een eyeopener. Het levert meer inzicht op de houding van het lichaam en de energien die zich hierin bevinden. Tot dusver was het een prima week en besloot ik op de vrijdag van de zon te gaan genieten. Gewapend met boek en goed humeur installeerde ik mij in het park van Recoleta. Een prachtige plekje onder de zon met overzicht over het hele park. Het was vier uur lang genieten. Half versufd verliet ik het park en merkte ik op dat de vorm van mijn teenslippers was af te lezen op de huid van mijn voeten. Ik was een beetje verbrand. 's Avonds voelde ik mijn armen en benen gloeien, de diagnose - een beetje - verbrand bleek een understatement te zijn. Een slechte nacht volgde. Een gloeiende, woelende Frank in een zwoel Buenos Aires. Nadat ik langzaam was opgestaan, voorzichtig een douche had genomen en me had aangekleed besloot ik dat het geen dag was om me aan te stellen. Het was weekend en er stond van alles op het programma. Schoenen aan en de deur uit.

Plezierige oorlog

De promotie van de - world press photo - tentoonstelling had mijn aandacht getrokken. Een Nederlands initiatief gestart in 1955 wat bij het bezoek reclame opleverde van - The Dutch postcode Lottery -, ik grijnsde en was blij dat de Argentijnen het bestaan van - Gaston - in ieder geval bespaard bleef. Een prachtige en vooral indrukwekkende tentoonstelling die jullie misschien ook gezien hebben deze maand. Ik verliet het cultureel centrum met een zwaarmoedig gevoel na alle ellende die ik gezien had op de foto's van Irak, Afghanistan, Nairobi en Darfur. In een rijk Europa en een zonning Argentinie is het makkelijk om alle - shit - in de wereld te vergeten, en dat is voor de eigen gemoedsrust soms maar beter ook. Met mijn eigen camera op zak was het nu tijd om zelf de journalist uit te hangen in een - oorlog - die alleen plezier als doel had; een massaal kussengevecht.

Broederliefde

Bij het - Planetarium - hadden zich honderden mensen verzameld met kussens van bed, bank of buurman. Om zes uur werd het startsignaal gegeven en brak het massale gevecht los. Een groen grasveld, een goudgele zon en gelukkige mensen die erop los sloegen. Een prachtig gezicht. Kleine concentraties onstonden rondom opmerkelijke figuren die het vervolgens zwaar moesten ontgelden. 'We pakken die gast in het rood!' en 'Zie die groep meisjes daar, we zullen ze krijgen'. Ook de verslaggever met cameraman werd onder vuur genomen, niemand bleef gespaard. Ik nam ondertussen veel foto's en vroeg me af wanneer het feestje zal eindigen. Het grasveld werd steeds witter van veren, schuimrubber en andere soorten vulling. Een half uur ging voorbij, een uur ging voorbij en zels na twee uur waren er nog steeds mensen aan het vechten. Nieuwe vormen van het gevecht werden geintroduceerd; de meute bijvoorbeeld in twee linies verdelen op tien meter afstand van elkaar. Er werd vervolgens geschreeuwd, afgeteld en er brak weer een nieuw gevecht uit. De energie en het plezier die ik gedurende twee uur waarnam was uniek en intens. De cultuur had me weer weten te verassen en te fascineren. Wat een enthousiasme! I Het verhaal is hopelijk af te lezen uit de geschoten foto's.

De linies maken zich klaar

Vader en zoon

Slagveld

Het was niet het enige evenement van de wereldstad die dag. De - Berlin Philharmonic orchestra - verzorgde een gratis concert midden op de drukste verkeersader van de stad, de avenida de 9 julio. Daar waar normaal het verkeer raasde stond nu een groot podium met duizenden bezoekers. Duitssprekende musici met een van origine Argentijnse dirigent. Prachtige muziek dat helaas beperkt werd versterkt. Politieauto's en ander verkeer op de achtergrond, dat tot ergernis van de klassieke muziekliefhebber ook twee bussen vol met voetbalfans bevatte. Een bijzondere ervaring. De muzikale wending van de dag zette zich voort. 's Avonds ontmoette ik een nieuwe - couchsurfer -, een fransman met een passie voor Blues.

Klassiek concert op de drukste verkeersader van BsAs

Licht vermoeid trok ik na het avondeten de stad weer in. Het lopen ging al de hele dag niet zo soepel als normaal, maar dat mocht de pret nog steeds niet drukken. Ik ontmoette de fransman in een rockcafe met originele posters van de stones, de beatles en bob marley. Hij vertelde dat we later op de avond naar een bijzondere blueslocatie zouden gaan. Een cafe in - La Boca - waar in het verleden BB king stond te spelen voor een handjevol mensen in een rokerige omgeving. Nadat ons gezelschap was uitgebreid met een argentijnse blueszangeres sprongen we in een taxi om ons naar de live-blues-avond te laten rijden. De taxichauffeur vroeg of we zeker wisten naar deze wijk te willen gaan rond dit tijdstip. Het staat niet bekend als de meest veilige buurt rond middernacht. Het maakte het blues verhaal avontuurlijker en toen we de deur van de taxi openden konden we de band gelukkig al horen. We kwamen terecht in een cafe die aandeed als een huiskamer. Een filmische setting waarin zo'n vijfentwintig mensen geamuseerd naar de band zaten te luisteren. Ik bestelde een liter bier uit de diepvries achter de bar en samen met mijn nieuwe vrienden vonden we het laatste lege tafeltje. Het was fantastisch. Het was een bluesavond zoals die bedoeld is. De dikke dronkenlap was met iedereen vrienden, de vrouw in het gouden jurkje versierde als gewoonlijk het hele dorp en de barvrouw was de mooiste van allemaal. Het beste bandlid, een aangeschoten gitarist, was ook de meest onverzorgde met bruine tanden en vet haar. De andere aanwezigen waren iets minder uitgesproken en dan ook oninteressant om over te schrijven. Ik schudde mijn hoofd heen en weer op het ritme van de muziek in navolging van mijn buurman en vermaakte me bijzonder goed. De muzikanten werden soms afgewisseld waardoor we die avond zowel sax als mondharmonica hoorden en zowel zangers als zangeressen. Toen de universele blues zijn laatste noot had gezongen maakte de band plaats voor een tango zangeres met dito gitarist. De nacht werd op een Argentijnse manier uitgezongen, voor de eerste keer in deze hoofdstad hoorde ik deze typische muziek live. De dag had langer geduurd dan verwacht en toen ik eindelijk mijn bed zag begonnen de vogels al te zingen. Ik plofte neer op mijn bed en constateerde dat mijn enkels dikker waren dan normaal. Na het uittrekken van mijn schoenen schrok ik van mijn voeten. Er hadden zich gele blaren bovenop mijn voeten gevormd. Geen wonder dat het lopen die dag niet zo soepel verliep. Ik baalde en viel als een blok in slaap.

Op de zondagochtend werd ik verstoord uit mijn slaap door een telefoontje. Ik antwoordde met een enthousiaste - ja - op de vraag of ik zin had om te lunchen. Ik hing de telefoon op en keek naar mijn voeten, dat werd dus geen lunch. De gele blaren zagen er zorgelijk uit en er moest actie worden ondernomen. Bij gebrek aan internet pakte ik mijn laptop in en ging de straat op voor een verbinding. Ik schaamde me een beetje voor het aangezicht van mijn voeten en de moeilijke manier waarop ik liep. Ik zag de mensen kijken en vooral denken - oe, ai, ouch, ah -. Na contact met mijn persoonlijker verpleger aan de andere kant van de oceaan, mijn bloedeigen broer bleek ik een dokter nodig te hebben. Voor de zekerheid nam ik eveneens contact op met Menzis. Zij gaven me adviezen als - als u denkt dat u een dokter nodig heeft, dan moet u gewoon gaan - en - geen idee waar je naar toe kunt, maar kies maar gewoon een ziekenhuis uit, dan zie we daarna wel wat het kost -. Heerlijk als je met skype vanuit het buitenland om advies vraagt aan een gespecialiseerde alarmlijn. Mijn geval was in ieder geval niet super urgent wat me deed besluiten op de reguliere maandag een doktor te bezoeken om uren wachttijd op de zondag te voorkomen.

In Argentinie heb je openbare en prive klinieken. De prive klinieken zijn voor mensen met een gedegen verzekering, de openbare klinieken voor iedereen en kosten dan ook geen geld. Mijn vriendelijke vriend Juan pikte me op met zijn auto en samen bezochten we het publieke ziekenhuis. Een belevenis op zich waar veel lawaai was voor een plek met het bordje - stilte -. Iemand keek naar mijn voeten, liep weg, pleegde een telefoontje en stuurde me naar huis met het advies gewoon te rusten. Met het verhaal en advies van Tim in mijn achterhoofd had ik me iets anders voorgesteld en besloten we een ander ziekenhuis te bezoeken. Een gespecialiseerde plek voor brandwonden. Ik werd snel geholpen en moest maar even gaan liggen. De snelheid waarmee er werd gehandeld verbaasde me, de harde hand waarmee werd gewerkt eveneens. Ontsmettende doek, alcohol en hup de centimeters grote blaren werden rigoreus met een schaar weg geknipt. Ik greep me vast aan het ziekenhuis bed, zweette over mijn hele lichaam en stond op het punt te schreeuwen van pijn. Het scheermesje dat te voorschijn werd gehaald maakte me onrustig maar diende gelukkig voor het verwijderen van mijn haren en niet van de laatste stukjes huid. Enkele minuten later werden mijn beide voeten in verband gewikkeld, kwam er een recept en de vermelding om op woensdagmiddag terug te komen. Dat zat er gelukkig op. In de tussentijd moet ik met de voetjes omhoog, niet te veel lopen en drie pillen per dag. Ik ben snel en goed geholpen en wacht nu dus op mijn volgende ziekenhuis bezoek. Juan heeft mij meegenomen naar zijn huis waar hij fantastisch voor me zorgt. Ik schrijf, studeer spaans en lees. Hetzelfde boek dat mij het stomme besluit deed nemen om een paar uur van de zon te genieten. Een sterke zuid amerikaanse zon die vanaf nu zoveel meer respect krijgt van deze boerenjongen.

Bloggen met de voeten in de lucht

Alles kan, alles mag

Hier zit ik dan, in de stad waar alles kan en alles mag. De stad waar ik in de bus spring terwijl hij nog rijdt, de straat oversteek bij groen, maar toch nog omver wordt gereden. De stad waarin motorrijders met de helm in de hand rijden, en de taxichauffeur jouw favoriete muziek net zo hard draait als jij wil. Als twee complete ramen in een trein ontbreken is er meer reden om harder te rijden dan om het treinverkeer plat te leggen. Het is rauw, sexy en genieten. Nadat ik me afgelopen week drie keer had uitgeslapen vond ik het tijd worden voor nieuwe uitdagingen. Het – elke dag zaterdag concept – is wegens gebrek aan potentie dan ook aan de kant geschoven en inmiddels ben ik weer aan het werk. Deze week op een laag pitje met wat kleine projecten, vanaf volgende week eveneens een vaste baan voor 6 uur per dag. Ondertussen zoek ik een nieuwe appartement in één van de – ex-Vogelaarwijken – van Buenos Aires, dit keer mét koelkast.

Groen

Om het brein fris te houden en het lichaam gezond loop ik in de warme avonduren hard. Een nieuwe dimensie werd toegevoegd door het bijwonen van een Tai Chi les afgelopen week. De meridianen in mijn lichaam voelden zich dusdanig op hun gemak dat er hier is besloten om me vanaf nu twee keer per week toe te leggen op deze chinese vorm van sporten. Een handige bijkomstigheid is dat ik op deze manier snel de spaanse termen van het menselijk lichaam leer kennen. Vanaf nu spreek ik zoveel mogelijk spaans met vrienden en locals, de zogeheten – portenos -. Het is gebrekkig communiceren, maar sinds ik hier een paar dagen geleden mee ben gestart een fantastische ervaring.

Geldtransport

Afgelopen donderdag zat ik in het theater. Een – neefje van – trad op met band en daar zaten we dan op rood suede stoelen. Het theater en het podium deed op de een of andere manier denken aan de muppetshow en het toneel van de de middelbare school. Het doek werd omhoog getrokken en bij het zien van de band werd dit gevoel nog eens versterkt. De bassist zag er uit als – Frodo -, de gitarist als – Duimelot – en de geschilderde bomen als achtergrond maakten het sprookje compleet. Nadat de drummer had afgetikt bleek mijn voorbarige conclusie, minder voorbarig te zijn dan gehoopt. Een waardeloze band die zich voordeed als de beste rockband van Zuid Amerika. Ik dacht even terug aan het fantastische festival met REM. Tot mijn verbazing was het publiek wederom compleet uitzinnig. Het vooroordeel dat je vanuit een theaterstoel een band niet echt kunt waarderen bleek hier niet op te gaan en bij de laatste drie nummers werd er gesprongen, geschreeuwd en gedanst. Of het aan de talloze meegebrachte familieleden en vrienden lag of dat het toch meer een cultuurkwestie betreft weet ik niet. Het is in ieder geval duidelijk dat in deze stad meer dan genoeg energie, enthousiasme en soul aanwezig is om op willekeurige momenten te worden ingezet.

Streetart

De argentijnen zijn dol op hun – asado -, wat zoveel betekent als een barbeque met vlees, vlees en nog eens vlees. De asado’s vinden voor zover ik weet plaats in tuinen, op dakterassen en in patio’s. Vooral de dakterassen in deze stad zijn fascinerend. Door de beperkte hoogbouw heb je vanaf een, collectief, dakterras van een flat vaak een prachtig uitzicht over de stad. Dit was het geval afgelopen zaterdag tijdens mijn eerste asado. Dit keer helaas geen typisch Argentijnse aangelegenheid door de aanwezigheid van een overmaat aan falafel in plaats van vlees. Het mocht de pret niet drukken. Het weer zat wat minder mee. De vrijdag ervoor zweette de stad nog met temperaturen boven de dertig graden. ’s Avonds werd ik onrustig van een water-geluid in onze patio. Ik probeerde het geluid thuis te brengen, maar kwam niet verder dan dat iemand zijn waterbed aan het legen was in onze binnentuin. Een absurd idee, want wie zal het in zijn hoofd halen om rond middernacht voor het slapen gaan besluiten zijn waterbed leeg te gooien. Ik in ieder geval niet. Een kwartier later realiseerde ik mij dat ik het geluid van storm en regen al bijna was vergeten. Voor het eerst in de zes weken die ik hier nu ben regende het, wat een verademing. Vrolijk sprong ik uit mijn bed op de zaterdagmorgen en trok ik mijn warmste kleren aan. Toch nog een europees dagje herfst in november, hier in Buenos Aires. Lekker. De stad was compleet afgekoeld en er waaide een aangenaam koud windje door de straten. Dezelfde wind die we liever kwijt dan rijk waren tijdens onze barbecue op de zaterdagavond. Toen het feestje zijn hoogtepunt wel bereikt had liet ik mij afzetten bij de volgende party. Er was een heus paswoord nodig om binnen te komen. Nadat ik de uitsmijter diep in de ogen had gekeken en – Yo robot – in zijn oor had gefluisterd kon ik naar binnen. Een bar met als thema robots terug te vinden door de projecties, de mini tentoonstelling van speelgoed robots en vooral de vette electronische beats die het feestje domineerden. Dansen alsof het je laatste dag is, me gusta!

De zondag werd er gestudeerd, het zoveelste appartement bezocht, in de zon gechillt en werd er afgesloten met een bescheiden feestje in een bar waarin iedereen zich zorgen maakte over zijn schoenen, helaas. Deze week aan de photoshop voor het werk, aan de chai chi voor het lichaam en de gitaar voor de geest. Nog een paar weken en de winter begint die nu al in de boeken gaat als de warmste ooit...

Change

Zondagavond in Buenos Aires. Met een licht bezweet hoofd kruip ik achter mijn computer. De temperaturen lopen op, het dagelijks ritme vertraagt en ik geniet. Vandaag bezocht ik de markt in San Telmo en sloot ik de middag af in het park. Park Lezama, de plek waar spaans ontdekkingsreiziger Pedro de Mendoza in 1536 voor het eerst voet aan wal zette in Buenos Aires. Een plek waar de geschiedenis van Buenos Aires begint. Het gras dat enkele eeuwen geleden werd plat getrapt door Spaanse soldaten bood vandaag een prima ondergrond voor een kort middagdutje, zo'n siesta is zo gek nog niet. Ik droom heerlijk weg terwijl aan de andere kant van de oceaan Jan Bos precies in het startschot valt en FC Groningen hun vijfde doelpunt binnen tikt. Als ik even later wakker wordt denk ik terug aan de week waarin niet alleen de wereld een beetje veranderde door de verkiezing van Obama, maar ook mijn Argentijnse leven door het beeindigen van mijn baan hier.

Begraafplaats Recoleta (stadscentrum) - rechtsonder: Frank Who?

Na enkele weken te hebben gewerkt in het architectenbureau besluit ik te stoppen. De problemen met mijn nek - voornamelijk veroorzaakt door een overmaat aan computerwerk - en de beperkte - click - met de manier van werken binnen het bureau zijn de belangrijkste redenen. Change. Het is tijd om me toe te leggen op het leren van spaans, het ontdekken van de stad, het vinden van een vast een appartement, het maken van muziek en het zoeken van nieuwe uitdagingen in werk en sport. Het is de dag van de verkiezingen in Amerika die evenals in de rest van de wereld met veel interesse wordt gevolgd. 's Avonds toost ik op mijn - nieuwe - vrijheid met vrienden en zie ik Obama op een overwinning afstevenen vlak voordat ik ga slapen. Als ik wakker wordt blijkt inderdaad dat de VS vanaf volgend jaar een zwarte president krijgt. De kranten staan vol met dit revolutionaire bericht. Dit zorgde er echter niet voor dat alle voorpagina's werden gedomineerd door het Amerikaanse nieuws. Door enkele uitspraken van Maradonna worden sommige voorpagina's ingevuld door een Amerikaanse-verkiezings-kop met een foto van de Argentijnse voetbalcoach tijdens een persconferentie. Tekenend. Als herinnering van dit historische moment probeer ik een van de kranten te kopen. In mijn beste Spaanse vraag ik de krantenverkoper wat zijn krantje op tabloid formaat mag kosten. Hoewel ik al tot duizend kan tellen in het spaans begrijp ik weinig van zijn uitgebreide antwoord. Uiteindelijk betaal ik vijfentwintig cent. Later die dag kom ik erachter dat het door mij gekochte - bewaarexemplaar - een gratis krant betreft. Ik moet lachen om mijn gestuntel.

Argentijnse krant - Overwinning Obama

Het weekend staat voor de deur en voordat ik heb open gedaan zit ik al in een taxi op weg naar een feestje. Via via worden we meegenomen naar een besloten jazz avond in La Boca. Deze wijk is bekend vanwege zijn wereldberoemde voetbalclub, de - Boca Juniors - en wordt gesierd door een kleurrijk centrum. Een toeristische plek overdag, een af te raden plek in de nacht - wanneer je alleen bent -. Nadat we voor de deur worden afgezet door de taxi betreden we het huis. Op de trap branden kleine kaarsjes ter verlichting en terwijl we naar de eerste verdieping van het pand lopen horen we de muziek al op de achtergrond. Na de trap volgt de binnenplaats waar mensen op de grond zitten te luisteren naar drie buitengewoon goede jazzmuzikanten. Het sfeertje wordt niet alleen neergezet door de muziek, maar minstens zo zeer door de onverlichte huizen rondom de binnenplaats, het oude art nouveau afdakje, de gekleurde gevel met geïmproviseerde bar waarin bier uit een olievat met ijs wordt verkocht, de bouwlamp die de band sfeervol van onderen belicht en het opgespannen bedlinnen waarop beelden worden geprojecteerd. Nadat de muzikanten moeiteloos van instrument hebben gewisseld wordt het volgende - fusion-nummer - ingezet dat doet denken aan de muziek van - John Scofield -. Na het tweede bandje trekken we de conclusie dat het een gaaf feestje is, maar het toch tijd wordt om te dansen. We springen in de auto en staan even later te springen op een van de populairste ska-bands van Argentinië, de - Fabulous Cadillacs - te midden van een uitzinnige menigte. Bij het eerste rondje bier ontvangen we een nummer die later van de avond van pas kan komen, aldus de barvrouw. Na het energieke optreden worden er een aantal nummers opgenoemd door de DJ en blijken er T-shirts te worden verloot. Terwijl mijn vrienden de prijzen op een cijfer na aan zich voorbij zien laten gaan, haal ik het winnende nummer uit mijn broekzak. Ik kan mijn zwarte Argentijnse rock 'n roll T-shirt bij de bar ophalen. Als geluksvogel dans ik met een dubbel T-shirt verder. Het was weer een memorabele avond waarbij de vogels mij in de vroege ochtend in slaap zongen.

Op de zaterdag bezoek ik de begraafplaats van Recoleta, de wijk waarin ik woon. De dood speelt een bijzondere rol in het eren van oude Argentijnse helden. Daar waar in andere landen historische personen worden herdacht op de dag van hun geboorte, gaat het in Argentinië vooral om de dag van hun overlijden. De begraafplaats ligt midden in Buenos Aires en vormt met al zijn graven een stad op zich, vanzelfsprekend wederom gebouwd op een grid. Hier liggen de rijkste en bekendste families van Argentinië uit de geschiedenis. Zo bezoek ik het graf van de familie - Duarte - waarvan Evita onderdeel uitmaakte. De begraafplaats is tot nu toe de enige plek waar ik geen spaans hoor door de bussen vol toeristen die hier zenuwachtig rondlopen. Ik ben vooral onder de indruk van de locatie in de stad. Terwijl ik over de begraafplaats loop hoor ik auto's toeteren en zie ik op de achtergrond van alle kruizen, graven en religieuze beelden voornamelijk balkons, reclame en hoogbouw. Veel stedelijker kan een begraafplaats niet zijn, fascinerend!

Stadser dan stads

Om meer te bewegen ben ik deze week begonnen met hardlopen. Het sporten is direct een methode om de buurt wat beter te leren kennen. Deze trekt tijdens het rennen als een filmscherm voorbij en vestigd de aandacht op plekken die ik op een later tijdstip moet bezoeken. Zo beland ik bij het museum dat in het park ligt waarin ik ren. Argentijnse meesters worden afgewisseld met Nederlandse klassiekers, het achterste gedeelte van het museum is gewijdt aan de meer inspirerende moderene kunst. Zo'n vier - blokken - verder bezoek ik de Nationale Bibliotheek ontworpen door een van Argentinië meest bekende architecten: Clorindo Testa. De bibliotheek uit de vijftiger jaren is een groot blok beton op pootjes die onderdeel uitmaakt van het zogenaamde - brutalisme - waarin ook de Aula van Delft toebehoort. De plaatjes gaven mij eerder al een indruk, maar eenmaal aangekomen bij het gebouw is het boven verwachting overweldigend. Het gebouw lijkt zo massief dat het lijkt te zeggen nooit meer te zullen verdwijnen van zijn plek. De prachtige publieke ruimte op de begane grond biedt plek aan studenten en andere dagjesmensen die de plek gebruiken voor studie en ontspanning. Een mooie plek om terug te komen voor ontspanning.

Nationale bibliotheek - Clorindo Testa -

Terwijl Nederland zijn kerstballen deze week begint uit te zoeken vraag ik mij af hoe warm en dragelijk de zomer gaat worden. Des te warmer het weer, des te rustiger de stad. Misschien moet ik binnenkort een fiets gaan kopen zodat ik nog meer van de stad kan zien en me nog meer thuis voel. Taai taai poppen zitter er dit jaar in ieder geval niet in.

Gewonnen T-shirt (rock 'n roll helden Argentinië) + new stereo

Poepen met de deur open

Het is de week waarin Maradonna de nieuwe bonscoach van het Argentijnse voetbalteam wordt, ik mijn nieuwe appartement in het centrum betrek en waarin heel Buenos Aires meezingt met REM. Zoals jullie gewend zijn doe ik als jullie persoonlijke Argentinie correspondent verslag. De week begon met mijn eerste serieuse verhuizing in Buenos Aires. Ik verruilde het dorpsgevoel van - La Lucila - voor het altijd bruisende - Recoleta - in centrum van Buenos Aires. Het appartement waarin ik inmiddels een paar dagen woon is eigendom van de familie van een vriendin. Hier woonde eerder dit jaar de inmiddels overleden oma samen met een tante. Zolang het appartement nog niet verkocht is kan ik er tijdelijk wonen. Het voelt heerlijk om m'n eigen plek te hebben. Het appartement is buitenproportioneel groot voor iemand die alleen woont. Ik beschik over 2 badkamers, 4 slaapkamers, een grote woonkamer met balkon en een keuken waarin je prima voor een heel weeshuis kan koken. De schilderijen en de meubels in het huis ademen een Argentijnse, katholieke sfeer die mij soms het gevoel geven in een museum te wonen. Ik vind het fantastisch, het is inspirerend en de overdosis aan ruimte zorgt voor een enorm gevoel van vrijheid. Nu ik er een paar dagen woon voel ik me al helemaal thuis bevestigd door de manier waarop ik toiletteer. Hoewel ik nu in het centrum woon, is het appartement enorm stil. Ik hoor de vogels fluiten en kon in het begin amper geloven dat ik na het nemen van de lift midden in een van de drukste winkelstraten van de stad sta, heerlijk.

....

Aan de andere kant van de straat bevindt zich cafe - Shamrock -, volgens insiders een van de beste cafes van de stad. Dit werd afgelopen donderdag bevestigd door mijn eerste bezoek dat werd gekenmerkt door mooie mensen, fantastische muziek (rock in het cafegedeelte, electro in de kelder) en een vertrek in de ochtend. Mijn Argentijnse vrienden brachten een toost uit op mijn nieuwe woonkamer in de vorm van een cafe. Met de dansmuziek nog in de oren en de alcohol nog in het bloed begin ik de dag erna aan mijn tweede spaanse les. Ik boek langzaam maar gestaag vooruitgang en droom over een tijd waarin ik de beeldschone meiden van het cafe aan de overkant voorzie van spaanse gedichten.

Dé plek om te schrijven

Maradonna wordt de nieuwe bondscoach. De stad in rep en roer. Diego Maradonna, die tot meerdere malen toe op sterven na dood was gaat nu de nationale trots, het Argentijnse voetbalteam, leiden. Voetbal is religie in deze stad, of soms zelfs meer dan dat. Er bestaat een - Maradonna kerk - die deze week zijn verjaardag vierde in de vorm van een kerstviering. Tijdens een van de vele therapien die Maradonna volgde verklaarde de therapeut dat Maradonna maar een probleem heeft: 'Diego denkt dat hij God is'. Met deze wetenschap breekt er een nieuwe periode aan in de Argentijnse voetbalgeschiedenis waarin ik weinig vertrouwen heb. Een trotse Argentijn die denkt met zijn hart en niet met zijn hoofd zoals een van de Argentijnse voetbalspelers verklaarde tegenover de pers. Het is voor mij in ieder geval de uitgelezen mogelijkheid om Maradonna in levende lijve te zien tijdens een voetbalwedstrijd van het Argentijnse team in deze hoofdstad. Mijn pasgekochte hardloopshirt in Argentijns lichtblauw zal aan de zijlaan vast niet mistaan. Luisterend naar de Spaanse radio hoorde ik de promotie voor een festival gesponseerd door de grootste telecom aanbieder van het land. Het ging om - Personal Fest 2008 - met vier grote namen: The Mars Volta, de Kaiser Chiefs, Bloc party en REM. Meer dan genoeg reden om zo snel mogelijk in het bezit te komen van een ticket om weer eens lekker los te gaan op een festivalwei. De organisatie probeerde in zijn promotiecampagne het publiek te enthousiasmeren om zich te kleden in -elegante sport-. Een modeverschijnsel dat ik nog niet eerder had opgemerkt in deze stad. De helft van je outfit is netjes (een colbert met stropdas bijvoorbeeld), de andere helft is sportief (bijvoorbeeld een fietsbroekje met sportschoenen). Als we zaterdags aankomen op het festivalterrein zien ik jongeren in alle soorten en maten voorbij komen, behalve in elegante sport. Het mocht de pret niet drukken. Een kwartier nadat ik de toegangspoortjes ben gepasseerd sta ik vooraan bij het podium te springen op de scheurende gitaren van The Mars Volta. Een waanzinnige band met een uitzinnig publiek. Ik sta te feesten met Argentijnse rockers waarvan het overgrote deel een vergelijkbaar kapsel heeft als de mijne. Tegen de tijd dat het concert is afgelopen druip ik af met een kletsnat T-shirt. Collectief zweten en stinken, dat is lang geleden en volgens mij heb ik het gemist. Twee minuten later begint Bloc party met een ijzersterke sound maar zonder een enthousiast publiek, we besluiten ons alvast te postioneren voor het optreden van de Kaiser Chiefs aan de andere kant van het terrein. De Engelsen komen een half uur later enthousiast het podium op rennen en hebben het publiek direct met zich mee. Na vier nummers is het tijd voor de superhit en schreeuwen we met duizenden mensen - Ruby, Ruby, Ruby -. Het energieke optreden wordt treffend afgesloten en ik zing nogmaals enthousiast mee met de lyrics en denk aan Nederland: - Oh my god, I can't believe it, I've never been this far away from home -. Na het optreden proberen we een biertje te pakken maar dit blijkt onmogelijk op de argentijnse festivals. Er is geen alcohol toegestaan, het publiek probeert zich desalniettemin massaal te verdoven met de meegebrachte illegale wiet.

REM op Personal Fest 2008 (foto: flickr.com)

REM gaat het festival afsluiten met een twee uur durende show. Het publiek is door het dolle heen als de mannen van REM, inmiddels niet meer de jongsten, het podium opkomen. Na elk nummer werd er een - ole, ole, ole - ingezet en schreeuwt men massaal - REM, REM, REM -. Zelfs tussen de nummers springt de menigte door. De band geniet zichtbaar van het publiek en staat als een huis. Met z'n allen zingen we de klassiekers als - everybody hurts - en - Imitation Of Life -. Tegen het einde van het concert hebben we ons helemaal naar voren weten te feesten en staan we op enkele meters van het podium. Als de band - Loosing my relgion - inzet kent het festival zijn hoogtepunt. Nog nooit heb ik zoveel mensen zo hard en enthousiast zien meezingen, grandioos! Nooit gedacht dat een band als REM zo populair zou zijn onder zo'n jong publiek in Argentinie. Voldaan loopt het festivalterrein leeg en wij besluiten het feestje nog even voort te zetten in het centrum. Na een goede slaapsessie is het vandaag zondag: nagenieten, uitrusten, muziek maken en schrijven; een zondag zoals die bedoeld is.

Woonkamer
Sfeerimpressie appartement

Slaapkamer
Sfeerimpressie
Balkon

Katholiek