Het is zondag 14 maart 2010. De sneeuw verdwijnt langzaam uit de stad. Terwijl de hele stad nog slaapt ren ik samen met Fernando en Teresa door de grauwe straten van Zürich. Er wordt gepraat alsof we in de kroeg zitten en elkaar al weken niet hebben gezien. Nog een maand en dan rennen we tussen de marathonlopers in Zürich. Onze Mexicaanse vriend een hele, waarvan de helft Amerikaans begeleidt en de andere dus Nederlands. Op kilometer 19 draai ik m'n hoofd over m'n schouder en zie ik ineens het begin van dit semester mijlen ver weg liggen.
eerste presentatie
Maandag 23 februari, Scheuzerstrasse in Zürich. In tegenstelling tot de ETH campus 'op de berg' heeft professor Hans Kollhoff zich gevestigd in het centrum van Zürich. Een wit gebouwtje in een achtertuin. De hoge witte ruimte met zijn grote ramen en daklichten zit volgepropt met studenten. De sfeer is geladen en Kollhoff is er nog niet eens. Een uur later komt hij binnen. Bruine ribbroek met dito Kanis en Gunnink colbert. Met veel ontzag wordt hij gevolgd. De hiërarchisch ingestelde Zwitser zal het dan ook niet anders in zijn hoofd halen dan hem te benaderen met Herr Professor Kollhoff. Komende lente onder het genot van een wit biertje gewoon weer Hans? Hij begint te praten. Verwelkomt ons, verteld over de buurt, de gipsruimte, zijn standpunt, Rome, 3D rendering en het begrip van de stad. Spuugt hier en daar wat op modernisten, collega's op 'de berg' en andere volgens hem afgleidende architecten. Maar vooral passie, energie en zin in het nieuwe semester. Een sympathieke Duitse architect die even later de eerste opgave uitdeelt. Benadrukt wordt dat we dag en nacht in de studio geacht worden te werken in plaats van thuis, dat er geen rekening wordt gehouden met andere vakken die door ons worden gevolgd en dat we volgende week pünktlich om 10:00 onze eerste presentatie zullen hebben. Het semester is begonnen.
De volgende dag de berg op naar de campus. Door de donkerbruine gangen van de faculteit schuivelen studenten met zelfgemaakte roosters. In de master kies je je eigen vakken en bezoek je in de eerste twee weken zo veel mogelijk lezingen, seminars en workshops om er aan het einde van de rit een persoonlijk vakkenpakket aan over te houden. Na jaren van tenenkrommende colleges heb ik eindelijk de mogelijkheid weg te lopen uit collegezalen en binnen te lopen bij docenten die wel gepassioneerd over hun vak vertellen. Ook hier is het niveauverschil tussen de vakken is enorm laat hier en daar het academische gehalte te wensen over. Ik pak m'n stundenplan, maak wat aantekeningen en streep de slechtste vakken weg. De Arbeit kan beginnen. Aan de stad zal het niet liggen en lijkt er dan ook voor gemaakt. Overdag de serieuze blikken, 's avonds geen hond op straat.
Schetst tweede presentatie
Studiodag 2, week 2. Iedereen hangt voorzichtig z'n werk op. A1 panelen met kleurrijke collages vormgegeven door dagenlang Photoshoppen. Kollhoff komt binnen en gaat in 3,5 uur zonder pauze energiek door de vijfenveertig presentaties. Met mijn tekst en paneel dat totaal verschilt van mijn medestudenten weet ik een goede eerste indruk te maken. Half uurtje pauze en verder. We zijn in een buitenwijk van Zürich op excursie. De gestucte modernistische blokken moeten volgens de ontwikkelaars een nieuwe stad vormen buiten het centrum. Het ideale voorbeeld hoe het niet moet volgens Kollhoff en z'n assistenten. De opdracht; een sfeerbeeld in 3D neerzetten hoe het in onze ogen wel moet. Dat betekent in minder dan een week twee nieuwe computerprogramma's leren, schetsen, modelleren en renderen. Dus met een shit load aan werk maar snel naar huis. En dan sta je dus een paar dagen later in het holst van de nacht met een grijns en je lijkwitte medestudenten je eerste poster te plotten en is er weer een week voorbij.
Eerste render (ArchiCad / Cinema 4D)
Wat al maanden geleden lijkt is slechts twee weken. M'n verhuizing van Langstrasse naar Langmauerstrasse, van rauw uitgaansgebied naar luxe woonwijk. Van drie onderbroeken naar een hele kast vol. Want daar stonden ze, van Groningen naar Zürich; m'n moeder en m'n broertje. Met alles wat ik een maandje had moeten missen en een kus. Wat dozen en meubels maakten mijn plek in mijn gemütliche rijtjeshuis binnen een dag de mijne. Met meer bureauoppervlak dan bed, een fiets en een paar speakers gaat het sinds dat weekend hier helemaal los. Met de nieuwe mountainbike en een heerlijk zonnetje was het goed genieten met de familie. Fietstochten, kaasfondues en sterke verhalen.
Presentatiedag in de studio
Nog twee weken en de excursie naar Rome begint. Met een verplicht aan te schaffen klapstoel wordt het vier dagen non stop schetsen, palazzo onderzoek en classicistische basisbegrippen. Hopen dat tegen die tijd de lente is begonnen en Zürich wakker is geworden bij terugkomst. Het is hier eenvoudig 's avonds door de straten te lopen en niemand tegen te komen, volle trams te gebruiken waarin geen woord wordt gewisseld. Op dat gebied is het nog aklimatiseren. Het grote geld, onflexible structuren en beklemmende carrieres lijken Zürich op sommige dagen als een molensteen om de nek te hangen. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Zürich houdt zijn hart vast, ik mijn optimistische geloof in een ander wereld. De verruckte Holländer al fietsend onderweg naar zijn revolutie in Züri.
