Vrijdagmiddag

Al om vier uur zet de schemering in. De regen daar nog eens bovenop doet de Berlijner naar huis verlangen. Hij tuurt uit z'n kantoortoren denkend aan de stamppot zuurkool die er vanavond op tafel zal staan. Via de brandtrap zal hij het kantoorpand verlaten om uit het zicht van collega's het pand te verlaten, de Frimibo zal hem een zorg zijn. Nog twee uur, zes minuten en vijf seconden en dan zal het weekend zijn.

Foto's gemaakt op vrijdagmiddag 5 november - Berlijn - Duitsland

De beschrijving van een beeld

Is het al gebeurd, of moet het nog gebeuren. Mijn aandacht wordt gegrepen door de mensen in de achtergrond die hoger staan dan de menigte. Zijn ze op de vensterbank geklommen om iets te zien dat de rest nog niet weet? Het kozijn kadert hun lichaamshouding, maar bied weinig houvast voor de definitie van plaats en tijd. Wanneer ik mijn oog laat afglijden naar het andere venster in het beeld zie ik nogmaals een geornamenteerd kozijn. Misschien het centrum van een Europese binnenstad? De man in het midden kijkt me aan en tegelijkertijd langs me heen. Hij lijkt de jongste persoon in het beeld, maar tegelijkertijd ook de meest vermoeide. Probeert hij te zeggen; niet nog een keer? Of is het slechts een lusteloosheid die er door de jaren heen is ingekropen. M’n blik gaat terug naar de mensen achter hem. Hier vind ik optimisme, er is zelfs blijheid, versterkt door de zorgeloze blik van de man rechts achterin.

De instrumenten die met hun snaren een zigzag in het beeld vormen zouden kunnen duiden op een feestelijke aangelegenheid. De kalende violist in pak versterkt dit vermoeden en lijkt het dichtst op de gebeurtenis te staan. Via de lijnen van de witte boorden van de muzikanten arriveert mijn oog bij de muzikant die het dichtst bij de lens van de fotograaf staat. Zijn haar zit in de plooi, zijn pak als gegoten, desalniettemin is zijn verschijning gehavend. Zijn gezicht spreekt boekdelen en roept een diep gevoel van medelijden op. Zijn armen houden routineus een viool vast, maar zijn gedachten lijken ergens anders te zijn. Lichaam en geest zijn gescheiden. De fotograaf heeft me in het beeld getrokken, waar ik net nog beschouwer was, ben ik nu deelnemer. Deelnemer van een festiviteit, die ondanks zijn vreugde de zorgen van zijn deelnemers niet kan camoufleren. Het maakt het beeld geladen dat niet slechts één verhaal verteld, maar vele.

Deze tekst is geschreven voor een Fotografie vak dat ik volg op de kunstacademie in Berlijn. Mensen die kunnen raden welke foto ik hier beschrijf kunnen zich graag melden.