Nog een uur en de langste dag van het jaar breekt aan. Hoewel het bijna middernacht is lijkt het nog maar net een half uurtje donker te zijn buiten. De klimop voor m'n raam ontdeed zich eerst van zijn bloesem en later van de gevel door toedoen van de tuinier. Om die reden sta ik nu in m'n blote kont m'n blog te schrijven terwijl de hele buurt meekijkt door mijn twee vierkante meter grote raam. De tuin staat in bloei, de stad vult zijn parken met verliefde paren. Genoeg reden voor romantiek, maar niets is minder waar. In de kelder van een architectenbureau zoekt een jonge hond naar nieuwe antwoorden op oude vragen. ART Basel is achter de rug en zorgde voor zoveel inspiratie dat ik verzuip in de ideeën. Toen ik afgelopen weekend pannenkoeken stond te bakken constateerde ik een de langzaam gegroeide heimwee. Zin in een Volkskrant met een broodje pindakaas, een bonuskaart en oneindige stukken platteland. De bergen komen op me af. Ik ben buitenlandmoe en verlies de kracht om Duits te praten. Mei was slopend, juni verhelderend. Altijd het gevoel van de revolutie. Altijd de behoefte om het roer om te gooien, maar zelden de ballen. Geef me een werkplaats en een stuk grond en ik bouw u er een kunstwerk van watttenstaafjes, een huis van papier of een stad van bamboo. Geef me een camera en ik toon u de wereld, geef me een potlood en ik schrijf u van ver. Misschien is daarin toch de verzwitsering te herkennen. Ik beloof gouden bergen, maar droom stiekem over de eenvoud van het vlakke land. Binnenkort op vakantie in eigen land. Om mezelf er aan te herinneren dat ik niet alleen een revolutie wil, maar er middenin zit.
(hier volgt een verslag in beeld van ART Basel)
