Jetzt geht's los

En toen was het maandag 22 februari. De eerste dag van het voorjaarsemester aan de ETH. Dolende studenten door grijze gebouwen, gemengde gevoelens en hoge verwachtingen. De zon lichte de campus op de Hönggerberg aan en zette de faculteiten in spotlights. Dat twee van de vier vakken volgende week pas van start gingen leek een detail te zijn, maar werd met een suf college urban conditions reden van een matige start. Een up tempo blokje om het meer en de zon straalt meer in het donker van de avond dan in de bruine architectuur faculteit. Morgen m'n eerste dag ontwerpstudio. Morgen sta ik vroeg op en zal denken: jetzt geht's los!

Een glinsterende Zürichsee

Dat het maandag is betekent ook dat er al weer een week voorbij was. En in een week kan er veel gebeuren; wandelde ik vorige week nog door de sneeuw met de gedachte uit een politiek stabiel land te komen, liep ik afgelopen weekend in de eerste voorjaarszon hoofdschuddende te vertellen over ons kabinet. Ik knijp m'n ogen dicht vanwege de gouden glinstering van het kwakkelende water. In m'n gesprek over Nederland zet ik optimistisch de joker in. Sven Kramer: ook Nederlands, kan wel dingen afmaken. Ook uit '86 overigens, mijn jaar, een nieuwe generatie, ik grijns en zet mijn wandelings langs het meer voort.

Zürichsee

De Duitscursus zit er op en is met goed gevolg afgesloten. Met een stevige handdruk en een zandgeel certificaat konden we vrijdag met een gerust hard als afsluitende excursie naar de dierentuin. Ze zullen wel hebben gedacht; nu ze duits spreken kunnen ze vast ook met dieren praten. Na jarenlange afwezigheid slenterde ik langs ongelukkige pinguins, verstrooide kamelen en olifanten in hun mid-life. Misschien ben ik er nooit voor gemaakt. Geef mij maar een padestoel onder een hunebed. De gifkikkers hebben het uitje uiteindelijk nog weten te reden. Die gaven de dierentuin substantieel meer kleur.

Give your life a colour

En na een goede week, hoort een goed feestje. Maar Zürich is geen Berlijn, en Zwitsers zijn Spanjaarden. Dus daar sta je met je luchtgitaar in de gaafste discotheek van Zürich, blijkt er geen hond te zijn. Dan nog maar een avondje Langstrasse. Stukken de coke-dealende lerenjassen, de hipsters van de stad en de dichtgetikte locals. Goed vermaak met én zonder bijsmaak. Aan het eind van de avond slenter je dan naar huis om in je bed te ploffen en binnen de korste keren dezelfde zaterdag te beginnen als al die anderen die je die nacht zag; met een referende hoofdpijn, een bakkie koffie en de rommelmarkt op de Helvetiaplatz. Als een handelaar in opleiding verklaar je iemand voor gek zijn Duke Ellington plaat voor 5 franc te willen verkopen en drink je later (met plaat - voor 3 franc gekocht ) voor het driedubbele koffie tussen te grote brillen en te dure broeken. Dat is niet hypocriet, dat is genieten.

Nog een paar dagen en de Delft - Groningen - Zürich express komt naar me toe. Dus komend weekend gaat er verhuisd worden. Dankzij mams en my big brother kan ik vanaf komend weekend weer onder m'n eigen dekbedje op m'n eigen gitaar, m'n eigen blues spelen. Thuis komen bij jezelf voor gevorderden.

Zürich in beeld deel I

mijn pad (vandaag) door Zürich

door mijn ogen

Zaterdag in Zürich. Ik steek m'n zelfgemaakte stadskaart in m'n zak en vertrek. Dan mag een broodje shoarma 7 pleuro kosten, fietsen lenen ze gratis uit naast het station. Ik voel me als een vis in het water, een soort van thuiskomen. M'n rugzak met camera achterop in het mandje, automatische verlichting aan bij schemering en gaan. Hoewel de hele stad klaagt over het bitterkoude weer heb ik nergens last van. De harde koek van sneeuw op de trottoirs geeft de stad glans, de handschoenen even uit om dit met camera vast te leggen en weer verder. Langs musea, winkels, cafés, bars, restaurants crossend door de straten van Zürich. Hier het fotoverslag van stadstour per fiets.

Helvetiaplatz; rommelmarkt (in Oost Europese sferen) elke zaterdag

Haus Konstruktiv - platform voor architectuur

Uitkijk vanaf de uitkijktoren in de Freitag Flagship store

Schiffbau - oude scheepswerf met een nieuw cultureel programma

Ingang Les Halles - Inkoopshal voor biologisch eten, bar, cafë en restaurant

Flyers 'Trio from Hell' (band die elke zondag in bar Helsinki speelt)

Rotonde in woonwijk

Cultbioscoop Xenix op de Helvetiaplatz

Uitkijk vanaf de uitkijktoren in de Freitag Flagship store

Freitag Flagship store (interieur)

Freitag Flagship store gebouwd uit 17 oude zeecontainers

Freitag Flagship store (interieur)

Hotel Greulich

Binnenstad - rivier richting Zürich see

Community centre - (door EM2N)

Park voor het community centre

Kunsthal: Musea en galeries

Zürich correspondent

Met dezelfde snelheid als waarmee de sneeuw in Zürich komt, verdwijnt hij ook. Dus liepen ik na het slee-avontuur de dagen erna door droge, gesmolten straten bezaaid met kleine steentjes. Daar waar in Nederland het Europese winterweer vanmorgen voor kilometers lange files zorgde, zorgde hij in Zürich vooral voor een charmant wit deken. Met m'n gratis krantje stap ik in de tram onderweg naar m'n Duits cursus. 'Min vier graden, bitterkoud, niet van huis gaan zonder muts'. Ik hoop dat mijn bos krullen volstaat, want m'n Mütze heb ik thuis gelaten.

Gratis krant 20-minuten geeft kledingadvies

Afgelopen weekend verspreide onder feestend Zürich zich het smsje: 'Reclaim the streets, vanavond 22 uur parkeerplaats hoofdstation'. Helaas was uw persoonlijk Zürich correspondent niet ter plaatse. Hij zat namelijk nietsvermoedend aan een FLURRY terwijl half Zürich werd afgebroken. Het reclaim the streets feestje zorgde met zijn verrijdbare muziekwagens voor een vrolijke parade van feestgangers waar honderden mensen op af kwamen. Het feestje werd echter verstoord door links extremisten die de straatparade gebruikten als excuus voor een brute demonstratie. Met spuitbussen en stenen trokken zij door de straten om het kapitalisme, de politie en de Verenigde straten met geweld te veroordelen. Daar waar het begon met leuzen als 'Fuck the police' and Down Down U.S.A. in graffiti eindigde het in het vernielen van onder de Mac Donalds gevel, een Bang & Olafsen winkel en de omstreden Amerikaanse bar Hooters. Een onderbezette politie wist zich amper raad en wist ternauwernood de brutaalsten op te pakken. De diehards feestten door, ramen werden afgeplakt. Daar waar Zürich zo vredig en rustig lijkt heeft het dus ook zijn donkere kant. Het is de realiteit van de Langstrasse, het uitgaansgebied bij mij om de hoek; drugs, hoeren en sinds kort kapotte gevels met antikapitalistische leuzen.

De vernielingen aan de Langstrasse

Gelukkig is de rust in de stad terug gekeerd en gaat het leven hier geroutineerd z'n gangetje. Met eindeloos veel trams, weinig files en heerlijke berglucht. Kan de stad natuurlijk nog zo mooi zijn, zonder kamer ben je nergens. Dus zette mijn zoektocht zich gestaag voort. Tot afgelopen dinsdag. In de middagpauze van het Sprachencentrum sprong ik een tram in voor de bezichting van een rijtjeshuis aan de rand van het centrum. Twee vrolijke meiden lieten hun oude woonhuis zien inclusief beschikbare kamer en tuin. Na een leuk gesprek leek het ze beide overbodig me te laten wachten op een telefoontje; ik mocht er in. Dus heb ik naast een slaapadres voor de komende drie weken nu ook een plek voor het hele semester. Met twee te repareren fietsen in de achtertuin kan dat haast niet anders dan fantastisch worden. Groot geheim is de ongebruikte zolder waar ik een half leger onderdak kan bieden.

Met m'n tramabbonement, collegekaart en nieuwe hardloopschoenen lijk ik m'n rug aardig in de bergwind te kunnen draaien. Met m'n eerste Schwyzerdütsch begroet ik reeds de local die mij vervolgens in geuren en kleuren verteld hoe mooi de lente hier is. Binnenkort hang ik mijn spiegereflex maar weer eens om de nek om Zürich's charme in beeld de wereld in te sturen. Tot dusver uw Zürich correspondent voor vandaag.

Schrijven in de keuken

De flashpacker en z'n Flurry

Dan mag ik niet veel meer bij me hebben dan 2 spijkerbroeken en drie boxershorts, wel beschik ik over twee camera's en een laptop. Dat is dus wakker worden met pijn in de onderrug vanwege het gebrek aan een goed kussen, maar wel de mogelijkheid hebben om je slaapplek high resolution vast te leggen en á la minute digtaal de wereld in te sturen. Helaas zijn de digitale mogelijkheden op mijn huidige slaapplek wat beperkter dan gehoopt en zag ik mij gedwongen door te stad te zwerven op zoek naar draadloze netwerken (mijn gastheer heeft een iphone en om die reden thuis geen internet).

Gezien na negenen de Starbucks niet meer open is sta je dan hopeloos met je laptop onder de arm in de rij bij de Mac Donalds. 'Hebben jullie hier draadloos internet'. - Jazeker! -. 'Doe me dan maar een FLURRY'. - Alleen een FLURRY? -. 'Ja, alleen een FLURRY'. Ik lach om mezelf als ik even later in de hamburgerlucht mijn laptop openvouw tussen de Zwitserse tieners en hopeloze zakenlieden. Nood breekt wet. Dus schrijf ik met softijs aan mijn vingertoppen snel wat enthousiaste mailtjes naar beschikbare kamers. Nog een blog-bericht de deur uit en snel weer weg.

De kamerbezichtingen verschillen enigzins van het Delftse systeem zoals ik dat ken. Geen massale bijeenkomsten van wanhopige studenten, maar netjes een voor een op verschillende tijdstippen. Geen snelle besluitvorming, maar dagen wachten op een reactie om te horen of je het al dan niet bent geworden. Maar nog voordat de eerste Zwitser heeft kunnen reageren ben ik voorlopig onder de pannen door het treffen van een Delftenaar. Door het betrekken van een nieuwe kamer kan ik in zijn huidige kamer betrekken zodat ik deze maand rustig kan verder zoeken. Dus heb ik binnenkort naast een slaapplek ook de beschikking over een internetverbinding; een absolute meerwaarde. Ik sla m'n tekstbestand nu op en ga voor de laatste keer nog maar eens een FLURRY halen.

Hoofdgebouw ETH (centrum)

Ordnung must sein

Locatie: Zürich Hauptbahnhof. Doel: Abbonement kopen voor het openbaar vervoer.

Ik trek nummer 219. Nummer 218 blijft steken in de machine. In de ovale hal springt kassa 6 van 217 op 218. Met een net iets te vrolijke pasfoto ben ik klaar voor mijn Halbes-tax abbo. 'Zou ik u nummer even mogen zien'. - Maar natuurlijk; ik heb 219. 'Nummer 218 is aan de beurt'. - Dat heb ik gezien ja, maar nummer 218 is in het apparaat blijven steken, daarom sta ik hier. 'Toch zou ik even af willen wachten wat er met 218 is gebeurt'. - Ik frons m'n wenkbrauwen -. 'Die vrouw achter je, is dat 218?'. Nee, dat is 218 niet. 'Hey kassa 3 staat op 218'. O ja, dat had ik nog niet gezien. Maar daar is dus niemand. 'Maar daar had u dus eigenlijk moeten zijn.' - Ik begrijp het, mijn welgemeende excuseses voor mijn onoplettendheid.- Kassa 3 springt ondertussen op 220. 'Misschien is er inderdaad niemand met 218'. Nee volgens mij ook niet. 'Weet je wat, anders ga je maar gewoon zitten, dan help ik je wel even'. Wat geschikt!

Locatie: ETH Universiteitscomplex. Doel: een verbinding met het internet maken

- Guten Tag -. 'Grüezi'. Ik ben uitwisselingsstudent. 'Aha.' Ik zou graag een verbinding met het internet willen maken. 'Het semester is nog niet begonnen.' Dat begrijp ik ja. 'Tijdens het semester krijg je daar een account voor'. Dat weet ik, maar ik zou graag nu al verbinding willen maken met jullie netwerk, is een gast account mogelijk. 'O, dat is niet de normale gang van zaken. Maar 1 verdieping lager, 3 deuren verder kunnen ze je misschien wel helpen'. Ok, vriendelijk bedankt'. (1 verdieping lager, 3 deuren verder). 'Grüezi!'. 'Nu al verbinding maken? Dat is niet de normale gang van zaken'. - Daar heb ik alle begrip voor, maar kunnen jullie mij toch helpen.- 'Op het moment niet. Als je een brief aan de professor schrijft met een speciaal verzoek dan kan hij ons daarvoor misschien opdracht geven'. Dat klinkt wat omslachtig. 'Dat is het ook'. - Maar de enige manier?- 'Ja, verder kan ik je niet helpen. Als jij een mailtje stuur aan de assistent van de professor, zal hij overleggen met de professor zelf. Deze geeft dan opdracht aan de assistent ons een berichtje te sturen aan ons. Ik zal dan 2 deuren verder je gast account laten aanmaken.' Aha. Vriendelijk bedankt voor uw tijd en moeite mij te woord te staan.

Ingang Zürich Hauptbahnhof

Bobsleeën voor beginners

Blik op Zürich vanaf de Hardbrücke

(klik om te vergroten)

Na een lange nacht schrik ik wakker in m'n stapelbed. Het sneeuwt hevig, de straten zijn reeds wit. Ik wrijf in m'n ogen, pak een douche en een bakkie en trek de stad in, deze keer met daglicht. Het sneeuw kraakt onder m'n voeten onderweg naar het meer van Zürich. Ik zie besneeuwde bootjes in de haven, de Zwitserse bergen op de achtergrond. Deze plek, het meer en z'n omringende natuur, is betoverend. Sjokkend door de straten van het oude centrum verbaas ik mijn over het luxieuse karakter van Zürich's binnenstad. Dure etalages, prachtige gevels en schone straten lijken niks aan het toeval over te laten. De prachtige verlichte gebouwen geven mij een gemengd gevoel van kerst en westerse rijkdom. Ik denk terug aan m'n eerste dag Buenos Aires, in de hitte zonder woning door de levendige straten. Deze keer een verlaten Zwitserse boulevard gesierd door sneeuw. 's Avonds eet ik met Luis, de andere bevriende Zwitser en start ik mijn huizenjacht. Het internet afstropen om Zwitserse studenten te bestoken met mijn beste Duitse one-liners.

Op de maandag zet het winterweer zich voort met meer sneeuw en wordt de Zwitser nog onrustiger dan hij al was. Ski's en snowboards in de tram, mutsen, handschoenen en dikke winterjassen. De uitnodiging om 's avonds mee te gaan sleeën (schlitteln) grijp ik met beide thinsulate-handschoenen aan. Met een lange onderbroek en Argentijnse bergschoenen wenden we ons naar het treinstation. Geen club scooterjeugd met breezers, maar volwassenen met elk hun slee en een halve literbier; welkom in de bergcultuur. Halfleunend op mijn houten slee sla ook ik een halve liter achterover om bij de Uetliberg en masse de trein te verlaten. De sfeer is opgetogen en uitzinnig. Na een korte wandeling naar het puntje van de berg kijken we uit over Zürich. Een mooi beeld ondanks een bewolkte lucht. Eindelijk is het zover; slee op, berg af. Direct het eerste stuk hebben we al een flinke snelheid te pakken. De sterren en ogen glinsteren. Blij als kinderen. We komen op adem op vlakken stukken en halen elkaar afwisselend in op de stijle. Halverwege staan mijn collegasleeërs op me te wachten. Het is tijd voor de tweede etappe. In m'n spijkerbroek ga ik de meute in professionele skipakken voor. Met m'n hakken proberen ik de slee op hoge snelheid richting te geven, het sneeuw vliegt me aan alle kanten om de oren en in de ogen, ik voel me spontaan een bobsleeër. Dan de bocht, met een gevoelssnelheid van 50 km/h op een vergelijkbaar houten kindersleetje van de Bart Smit; knie aan de grond, borst vooruit en doorglijden. Ik overleef het en doe het dan ook niet slecht voor een beginner. Overmoedig lig ik het laatste stuk op m'n buik op de slee, maar belandden we desalniettemin veilig bij de finish: een treinstation drie stops gelegen voor het beginpunt. Dit betekent; instappen, drie haltes blijven zitten en nog een keer. Wat een feest!

Via een facebook-link wordt ik geupdate over het lezingprogramma van de ETH, de universiteit waar ik binnenkort begin. Drie architecten zullen elk in drie kwartier uitwijden over hun visie op stedenbouw. Ik reis voor de eerste keer af naar de Hönggerberg, het hoger gelegen gedeelte van Zürich waar de universiteitscampus ligt. De lezingen worden aangekondigd door de ons wel bekende stedenbouwer Kees Christiaanse. Op de ETH lijkt hij als Nederlander z'n plek te hebben gevonden. Drie fantastische lezingen volgen. Energiek, goed voorbereid, prikkelend en scherp. Het serieuze Zwitserse publiek probeert moeilijke vragen te stellen waarbij het voornamelijk de beurt is aan de prominenten op de eerste rij. De tweede spreker (Johannes Tovatt) ligt aanzienlijk zwaarder onder vuur na afloop van zijn lezing dan zijn Zwitserse collega die het spits had afgebeten. Zijn dromerige Zweedse romantiek verpakt in een visie lijkt niet helemaal op z'n plaats te vallen bij de Zwitserse degelijkheid. Afsluiter, Urban Think Tank, daarentegen lijkt hoge ogen te hogen. Wederom interessante vragen en een uiterst geconcentreerd publiek. Een fijne intro voor een periode van verdieping aan de ETH, ik heb er zin in.

De woensdag en donderdag zijn wat minder spectaculair dan de dagen ervoor en staan voornamelijk in het teken van kamers zoeken. M'n Duits wordt langzaam vloeiender terwijl ik er vrolijk op los improviseer. Zürich was ooit toch een Groningse kolonie? Of had ik dat nou verkeerd begrepen. Het Sweizerduutsch lijkt voor mij in ieder geval een combinatie van Duits, Gronings, Deens en Nederlands. Wat betekent dat ik slechts mijn Deens hoef te verbeteren. Nog een paar dagen en dan begin ik met mijn Intensiv Kurz - Deutsch für Post Beginners. Wir sollen mal sehen.

Blik op Zürich vanaf het hoger gelegen ETH universiteitscentrum

Blik op de oude binnenstad

Park aan de Zürichsee

Zürich here I am

Zaterdagochtend 30 januari 2010, 8:00, Delft. De wekker gaat. Ik rol uit m'n bed sta half slapend onder de douche, neem wat muesli en koffie en start de dag. Vandaag reizen we af naar Zürich, de stad waar ik komend half jaar zal verblijven. Ik ren naar boven, sla de oneven treden over, en begin m'n dozen en tas te pakken. Ik ren onrustig rond en hoop dat ik niks vergeet. De Oude Jan slaat eenmaal, ik kijk geroutineerd uit m'n slaapkamer raam naar de klok op de kerk: 11:30. Ik check de NS website en realiseer me dat ik maar beter direct kan gaan. Ik neem gretig gebruik van een aangeboden broodje pindakaas en neem verward afscheid van m'n huisgenoten. Weemoedig dwaal ik de Choorstraat af om even later de door de zon goudgekleurde Oude Delft in te slaan. Ik sleur m'n backpack de trein in en zit. Een vreugdekreet; januari overleeft, Zürich here I come.

Easyjet heeft minder zin in Basel dan ik en besluit twee uur later te vliegen. Ik val in slaap op Schiphol en droom over Zwitserse bergen. Ik schiet wakker wanneer de man naast mij begint te praten en ik realiseer dat mijn hoofd inmiddels op zijn schouder ligt. In een vlucht van slechts 50 minuten sta ik enkele uren later op het nietszeggende Euro airport van Basel. Zonder paspoortcontrole, dat is blijkbaar nieuw, loop ik het vliegveld uit met mijn net gekochte treinticket naar Zürich. Comfortabel val ik in slaap tijdens mijn eerste Zwitserse treinervaring. Binnen een uur sta ik op Zürich Hauptbahnhof. Koud, gestructureerd en gemütlich lijkt de stad mijn aankomst te negeren. De mensen die met ski's en snowboards rondzeulen is vooral wat opvalt. Leo, mijn Zwitserse vriend, pikt mij op en brengt mij naar m'n slaapplek.

Als Zwitserse introductie wordt mij een kaasfondu voorgeschoteld. Een veel beter welkomstdinner had ik mij niet kunnen wensen. Wat een genot. De kaas, de witte wijn, het brood, als dit de Zwitserse standaard is dan komt mijn verblijf in dit land van overvloed meer dan goed. En na een goede bodem op de zaterdagavond volgt natuurlijk automatisch een feestelijke zaterdagnacht. Met de laatste energie van januari krijg ik mijn introductie tot het Zürichse nachtleven. Voor zover ik kan beschouwen: Duitse gemütlichheit, Nederlands enthousiasme en Zwitserse prijzen. Als een blok val ik in slaap in een onbekend bed van een afwezige huisgenoot, m'n Zürich tijd is begonnen.

Ik en mijn eerste aanblik van de Zürichsee

Januari en de wervelwind

Vanuit de Franse hoofdstad werd er geproost op een veelbelovend nieuw jaar. En veelbelovend betekent vooral veel werk. Dus er werd er vanaf de eerste dag van 2010 vol gas gegeven. De eerste drie weken van januari vlogen voorbij en voordat ik wist stond ik met een een been op de grond, de andere half in de lucht, aan het begin van de laatste. Deze laatste week was afgelopen week en lijkt door de aangehouden snelheid alweer een maand geleden. Flashbacks passeren. Ik sta 's ochtends om 7 uur voor de faculteit met een auto en een maquette, maak half aanwezig de dag erna een tentamen, pak wat verhuisdozen in op donderdag en sta op vrijdag ineens op m'n afscheidsfeestje waarvan ik bijna was vergeten dat ik hem had georganiseerd. Ik kruip veel te laat in m'n bed en na het dowloaden van wat hp-drivers weet ik ternouwernood mijn e-ticket af te drukken voor Zürich. Eerst maar eens mijn bed in en duimen dat ik het de volgende ochtend weet rond te breien.

Eindpresentatie: collage bassisschool in Vorarlberg (Oostenrijk)

Eindpresentatie: nachtfoto basisschool in Vorarlberg (Oostenrijk)

FLoer and the new floor

Er ging een week voorbij, er gingen maanden voorbij, er ging bijna een jaar voorbij. Het laatste blogbericht, scheurend over de straten van Buenos Aires lijkt niet allen mijlen ver weg, maar is ook echt al meer dan een half jaar geleden. Het beloofde blogbericht ter afsluiting van die periode is er helaas nooit gekomen. Wel beschik ik over de bundeling van alle verhalen en foto's in boekvorm. Op verzoek stuur ik deze per mail in pdf aan de geïnteresseerde lezer op. Na een stage in Scheveningen, een vakantie in Italië en een semester in Delft is het tijd voor het volgende avontuur. Zürich maakt zich klaar om een Argentijnse reiziger alias de verstrooide bouwko een half jaar onderdak te bieden. Een goede reden om het stof van m'n blog te blazen en vanuit de duurste stad van Europa verslag te doen aan het thuisfront. Bij deze verklaar ik mijn blog heropend.

Op naar het volgende avontuur, exit Nederland, hallo buitenland