Met dezelfde snelheid als waarmee de sneeuw in Zürich komt, verdwijnt hij ook. Dus liepen ik na het slee-avontuur de dagen erna door droge, gesmolten straten bezaaid met kleine steentjes. Daar waar in Nederland het Europese winterweer vanmorgen voor kilometers lange files zorgde, zorgde hij in Zürich vooral voor een charmant wit deken. Met m'n gratis krantje stap ik in de tram onderweg naar m'n Duits cursus. 'Min vier graden, bitterkoud, niet van huis gaan zonder muts'. Ik hoop dat mijn bos krullen volstaat, want m'n Mütze heb ik thuis gelaten.
Afgelopen weekend verspreide onder feestend Zürich zich het smsje: 'Reclaim the streets, vanavond 22 uur parkeerplaats hoofdstation'. Helaas was uw persoonlijk Zürich correspondent niet ter plaatse. Hij zat namelijk nietsvermoedend aan een FLURRY terwijl half Zürich werd afgebroken. Het reclaim the streets feestje zorgde met zijn verrijdbare muziekwagens voor een vrolijke parade van feestgangers waar honderden mensen op af kwamen. Het feestje werd echter verstoord door links extremisten die de straatparade gebruikten als excuus voor een brute demonstratie. Met spuitbussen en stenen trokken zij door de straten om het kapitalisme, de politie en de Verenigde straten met geweld te veroordelen. Daar waar het begon met leuzen als 'Fuck the police' and Down Down U.S.A. in graffiti eindigde het in het vernielen van onder de Mac Donalds gevel, een Bang & Olafsen winkel en de omstreden Amerikaanse bar Hooters. Een onderbezette politie wist zich amper raad en wist ternauwernood de brutaalsten op te pakken. De diehards feestten door, ramen werden afgeplakt. Daar waar Zürich zo vredig en rustig lijkt heeft het dus ook zijn donkere kant. Het is de realiteit van de Langstrasse, het uitgaansgebied bij mij om de hoek; drugs, hoeren en sinds kort kapotte gevels met antikapitalistische leuzen.
De vernielingen aan de Langstrasse
Gelukkig is de rust in de stad terug gekeerd en gaat het leven hier geroutineerd z'n gangetje. Met eindeloos veel trams, weinig files en heerlijke berglucht. Kan de stad natuurlijk nog zo mooi zijn, zonder kamer ben je nergens. Dus zette mijn zoektocht zich gestaag voort. Tot afgelopen dinsdag. In de middagpauze van het Sprachencentrum sprong ik een tram in voor de bezichting van een rijtjeshuis aan de rand van het centrum. Twee vrolijke meiden lieten hun oude woonhuis zien inclusief beschikbare kamer en tuin. Na een leuk gesprek leek het ze beide overbodig me te laten wachten op een telefoontje; ik mocht er in. Dus heb ik naast een slaapadres voor de komende drie weken nu ook een plek voor het hele semester. Met twee te repareren fietsen in de achtertuin kan dat haast niet anders dan fantastisch worden. Groot geheim is de ongebruikte zolder waar ik een half leger onderdak kan bieden.
Met m'n tramabbonement, collegekaart en nieuwe hardloopschoenen lijk ik m'n rug aardig in de bergwind te kunnen draaien. Met m'n eerste Schwyzerdütsch begroet ik reeds de local die mij vervolgens in geuren en kleuren verteld hoe mooi de lente hier is. Binnenkort hang ik mijn spiegereflex maar weer eens om de nek om Zürich's charme in beeld de wereld in te sturen. Tot dusver uw Zürich correspondent voor vandaag.
Schrijven in de keuken
1 opmerking:
Hoi Frank,
Heb met veel plezier je verhalen gelezen. Ik denk soms dat je een ander beroep moet gaan kiezen, die van schrijver, je verhalen zijn geweldig om te lezen, je waant je door het te lezen in een andere wereld. Maar aan de andere kant kan je straks wanneer je architect bent je projecten op een smeuige manier verkopen ook nooit weg.Veel succes met alles en blijf schrijven.
Groeten Gretha
Een reactie posten