1 man 2 wielen 3 onderbroeken 4 mueslirepen 5 steden Onderweg voor nieuwe verhalen in mijn aanloop naar het hoogtepunt van de zomer: Rotterdam - Veendam, de grand tour: van nieuwe havenstad naar Groningse roots. De verhalen en foto's van m'n reis zijn onderweg, net zoals ik.
Het is donderdag 2 augustus. De Olympische Spelen zijn in volle gang. Nederland heeft z'n eerste gouden plakken binnen maar smacht naar meer. Het is de dag van de Nederlandse judoka's. De dag waarop Henk Grol de mat op moet om zijn brons van vier jaar geleden recht te zetten. Niet alleen het goud van de medaille glinsterd in de sporthal, ook Grol's ogen glinsteren. Een mengeling van trots, toewijding en doorzettingsvermogen geven z'n aanwezigheid kleur en karakter. Z'n houding lijkt het antwoord op een ongestelde vraag, volgens Grol is er maar één bevredigende uitkomst van zijn optreden tijdens de Spelen. Woensdag 1 augustus, ik scroll door de website van de NOS en vind Henk Grol in een filmpje: 'Grol vissend naar London'. De Groninger begon zijn carrière in een Veendammer sporthal. Wanneer ik het niet had gelaten bij die ene trainingsavond Judo in diezelfde hal had ik tegen Grol kunnen spelen. Dan had de Olympiër mij met een Ippon naar huis kunnen sturen in plaats van zijn trainer die mij een negatief advies gaf voor een toekomst op de mat. Denkend aan die woensdagavond in de Veenkoloniën kijk ik hoe Henk uitvaart met zijn boot terwijl hij met de NOS vooruitblikt op de Spelen. En hoewel ik nooit heb gejudood voel ik mij emotioneel verbonden met de man die zichzelf een geboren winnaar noemt, mét of zonder de resultaten waarover hij droomt. Ik besluit zijn Olympische dag gepast mee te beleven. Het is donderdagochtend 2 augustus, het is 5:30 en de wekker gaat. De banden zijn hard, m'n bidon is gevuld. Voordat m'n werkdag begint wil ik het bloed door m'n lijf pompen met een tocht langs de Lek. Met kleine ogen werk ik een bak muesli met melk weg en denk aan het olympisch dorp. Waar zal Henk zijn? Ook aan de muesli in een sportpak? Mijn benen voelen goed, maar hoe voelen de armen van Grol? Het is Engels weer in de havenstad. Grijze wolken trekken over de Maas, het eerste daglicht schijnt onheilspellend door de wolken. Ik pik m'n wielermaat op waarna we begin te koersen over het gladde asfalt. De benen voelen opperbest, mentaal kan ik nog voor de lunchpauze naar Parijs rijden. Enkele kilometers voordat we de pont bereiken schakelen we een verzet zwaarder. Inmiddels zijn de spieren warm genoeg om de kilometerteller naar de veertig kilometer per uur te laten kruipen. Even later maken we bezweet de overtocht terwijl de wind over de rivier rijdt en ons venijnig afkoelt. Wanneer we de schoenen weer in de pedalen klikken begint het te regenen. Misschien balen, maar geen reden om niet hard door te fietsen. Er wordt getraind, no matter the weather. Henk deed dag in dag uit niets anders. Niet onder barre weersomstandigheden, maar onder alle fysieke tegenslagen die je je voor kon stellen. Het tempo hielden we hoog, we vergaten de regen en reden recht op ons doel af: het goud van de douchekop in onze badkamers. Met de Erasmusbrug in zicht weet ik dat de training zo goed als over is, al moet ik de laatste vier kilometer zoals altijd alleen fietsen. Ik neem afscheid van m'n collega en besluit hard door te fietsen. Zoals de Amerikanen zouden zeggen finish strong. In een licht verzet fiets ik de Willemsbrug op, op hoge snelheid de brug af scheer ik langs mensen op weg naar hun werk. M'n benen trappen de juiste frequentie, maar m'n gedachten dwalen af: ik denk aan Grol, architectuur en douchekoppen tegelijk terwijl ik de bocht onder de Willemsbrug neem. Op het moment dat ik m'n verstand weer bij m'n fiets heb en halverwege de bocht aanzet vlieg ik onverwacht onderuit. Als een machteloze schaatser schuif ik over het natte glinsterende fietspad terwijl ik het plastic van m'n fiets hoor schuren. Wanneer ik eenseconde later tot stilstand kom spring ik op. Ik vloek in mezelf, inspecteer lichaam en fiets en weet dat mijn smetteloze training is geëindigd in een verraderlijke bocht. Gelukkig niet meer dan wat schaafwonden op lichaam en materieel. Teleurgesteld rijd ik naar huis. Bij thuiskomst blijkt m'n douchekop zilver te zijn, al lijkt zelfs dat onterecht wanneer ik bezorgd kijk naar de cirkelvormige schaafwond op m'n dij. Ongemakkelijk arriveer ik op m'n werk. Ik open een venster voor Outlook én Judo op het Olympische kanaal. Met het gemak waarmee ik m'n eerste email verstuur verslaat Henk Grol z'n eerste tegenstander op de mat. Even vergeet ik het schreeuwende stuk huid dat zich tegen m'n spijkerbroek heeft geplakt. Het plezier in m'n dag is teruggekeerd en het kan alleen nog maar beter worden. Maar het duurde niet lang voordat Henk weer op de mat verscheen terwijl het buiten nog harder was gaan regenen. Hij ging onderuit tegen de Duitser in de kwartfinale en had alleen nog zicht op brons. Vier zware jaren training hadden niet het gewenste effect gehad tijdens vijf minuten van zijn leven. Ik voelde mee voor Henk en genoot voor een seconde van de pijn in m'n lichaam op een ongemakkelijke bureaustoel. Al kreeg mijn kantoormiddag het karakter van een verliezersronde, ik eindigde m'n dag met een glimlach. Ondanks de verloren kwartfinale wist Henk op karakter het brons nog binnen te slepen. Zo wist hij wederom een medaille te pakken en boog hij de moeizame weg naar London om in het voor hem maximaal haalbare resultaat. Zo werd hij de mooiste winnaar die je kunt zijn; een winnaar van zichzelf. Het brons bood hoop en motivatie voor meer kampioenschappen en een voortzetting van onafgebroken trainen. Aan het einde van de dag was de regen opgehouden en wist ik met lichte pijn thuis te komen. Ik dacht vooruit aan nieuwe trainingen en races, fantaseerde over de Olympische Spelen en keek als afsluiter van de dag in het gouden licht van m'n keuken naar de wond op m'n dij. De kleur van het cirkelvormige exemplaar had zich in de loop van de dag getransformeerd van bloeddorstig rood naar tevreden brons.
