Patagonia, de oostkust

26 januari 2009, Comandante Luis Piedra Buena, Patagonia, Argentina. Een internet cafe met een vergeeld toetsenbord die ik op schoot heb omdat het beeldscherm het hele blauwe bureautje in beslag neemt. Alweer een week geleden dat ik vertrok uit Buenos Aires. Er werd getreind, gebust, gelachen, geslapen, genoten en gebaald. Over sommige plekken en dagen zou ik wel vier kantjes kunnen tikken, maar de tijd dwingt me tot een slordige samenvatting. De reis begon in een zwetend Buenos Aires, maar nu ik honderden kilometers zuiderlijker ben draag ik mijn lange spijkerbroek. Feels like home.

Tussengelegen treinstation Buenos Aires - Bahia Blanca (foto:flickr.com)

Met mijn packpack, tent, gitaar en rugzak loop ik door Buenos Aires naar de stadsbus. Ik draag een klein huis met broodnodige zaken om te overleven en voel me alles behalve wendbaar en flexibel. Onwennig loop ik door het prachtige treinstation Constitucion in Buenos Aires. Het goedkope treinticket dat me in dertien uur naar mijn eerste bestemming zal brengen een grote partij reizigers uit de de minder bedeelde klasse. Eenmaal plastig genomen in de bruine afgeragde trein met DDR ventilatoren aan het plafond is het ronduit genieten. Families, hippies en einzelgangers kleden de trein aan. De eerste stukken Buenos aires tonen de arme sloppenwijken, stukken land met runderen een ondergaande zon volgen. Ik drink het typische matte met mijn buurman en zet mijn beste beentje voor in het spreken van castelaans. Gedurende nacht probeer ik een beetje te slapen evenals de rest van de coupe die van drinken wordt voorzien door een ober met spencer. Uitgeput kom ik ´s morgens om tien uur aan in het weinig sprekende Bahia Blanca. Met het kleine kaartje uit de lonely planet weet ik het central plein te vinden inclusief de touritst information. Ik heb al gauw door dat er niets te vinden is in deze stad en reis af naar de busterminal. Ik pak diezelfde dag een bus naar Viedma, vijfhonderd kilometer zuidelijker. In een gloeinde zon loop ik over de onverharde wegen naar een camping. Twee eurootjes voor een nacht slapen is niet duur. Nadat ik mijn tent heb opgezet en een korte siesta heb genomen verken ik de stad. Weinig bijzonders op de de prachtige rivier na. Het stadje aan de overkant, Carmen de Patagones lijkt charmanter, dus neem ik voor een kort bezoek een bootje na de overkant. De geplaveide straten met een witgestucte kerk doen me glimlachen en twee uurtjes later keer ik terug naar Viedma. Geen wonder dat ik honger heb na een reis van bijna twintig uur. Uitgeput neem ik plaats aan een tafeltje in de plaatselijk parilla waar ik me voor een symbolisch bedrag zo vol kan eten als ik wil. Na vlees, aardappels, groenten en toetjes loop ik zo rond als een tonnetje terug naar de camping. Natuurlijk wordt er nog even getoost met de buren en haal ik ter begeleiding van het feestje mijn gitaar te voorschijn. Ik val vermoeid in slaap en wordt ´s morgens uit mijn tent gebrand.

Rivier, vanuit Viedma zicht op Carmen de Patagones (foto:flickr.com)

Gezien ik Viedma nu gezien heb is het tijd om verder te reizen. De campingbeheerder adviseert me snel mijn spullen te pakken om de enige mogelijkheid naar het toeristische Puerto Madryn te pakken. Zwetend pak ik mijn tent en even later zit ik al in een geairconditionde bus. ´s Avonds kom ik bij schemering aan in het toeristische havenstadje. Met m´n onhandige bepakking probeer ik me een weg te banen naar de lokale camping. Een bus en een wandeling bringen me op de camping die het vijfvoudige kost van mijn afgelopen yacht. Geen keus, ik ben uitgeput en zet snel m´n tent op. Naast me staat een Duitser die op de fiets door Patagonie trekt. Een ambitieuze reis van duizenden kilometers waarvan er zo´n 1200 al zijn afgelegd. Hij nodigt me uit op zn bagagedrager en die nacht drink ik bier met een spaans sprekende duitser. We beklagen ons over de dure camping en worden uitgenodigd in het huis van een plaatselijke gitarist. Een negentienjarige gitarist die we hadden leren kennen op het strand. ´s Ochtends worden we uit onze tent gebrand, pakken onze spullen en zoeken we naar onze nieuwe vriend op de afgesproken plek. Tot mijn verwondering is hij er echt en lunchen we die middag in het huis van zijn vader. Er staat een twaalfdelig drumstel in de keuken inclusief vier gitaarversterkers. Een muzikaal huis waar die avond gerepeteerd zal worden. Ik vraag me af waar het pannetje vol hondenvoer heen gaat. Even later maak ik kennis met een Sint Bernhard zo groot als een kalf die z´n kont amper kan keren in de volgebouwde keuken. Een willekeurig stuk hout dat als snijplank dient en een halve cilinder als asbak. Het zijn slechts enkele details in het huis waar we van harte welkom worden geheten, maar waar ik het toilet liever niet zittend gebruik. ´s Avonds wordt er uren lang muziek gemaakt dat meer draait om het lawaai om de buurt wakker te schudden dan om de muziek. Ik hang een gitaar om me nek en rock met te veel distortion geroutineerd mee.

Puerto Piramides, een dorpje in het natuurpark Peninsula Valdes (foto:flickr.com)

Na een fijne nacht binnen is het plan om de volgende nacht af te reizen naar het prachtige Puerto Pirámides dat onderdeel is van het nationaal park Peninsula Valdes. Er blijkt een camping te zijn die ons gedurende nacht plaats kan bieden. Het huis met de honden, het drumstel en de vette, maar overheerlijke lunch worden daarom verlaten om ´s avonds met z´n drien ons tentje op te zetten in het rustige en prachtige puerto pirámides. Een toeristische trekpleister waar orca´s, zeeleeuwen en walvissen te zien zijn tijdens de juiste momenten van het jaar. Helaas moeten wij het doen met het ruisen van de zee die wordt ingesloten door prachtige bergen. We maken muziek en genieten van de omgeving. ´s Morgens sta ik vroeg op met de zon om met m´n camera prachtige vakantiefoto´s te schieten die ik in mijn verbeelding al in de woonkamer zie hangen. Ik klim naar het topje van de berg en zie hoe het dorp wakker wordt. Enkele uren later is de tent weer ingepakt en zitten we weer in de bus. Ik laat mijn nieuwe vrienden achter in Puerto Madryn en pak de bus naar Comodoro Rivadavia.

Puerto Piramides, het uitzicht vanaf de bergtop (foto:flickr.com)

Gedurende mijn reis richting het zuiden wordt er honderden kilometers dankbaar gebruik gemaakt van de snelweg, - ruta 3-. Het is een doodgewone tweebaans snelweg die de enige route naar het zuiden betreft. Onderweg is er niets te zien. Een oninteressant droog en rauw landschap dat alles behalve tot de verbeelding spreekt. Het voelt gek aan in een luxe bus die iets te koud is door de airconditioning. Er wordt een duitse oorlogsfilm gedraaid en we worden voorzien van zoete ranja. Tijdens de reis naar Comodoro Rivadavia slaat het weer om en regent het flink. Ik kom aan in een afgekoelde industriestad die eerder gepasseerd dan bezocht moet worden. Geen weer voor de camping dus zoek ik een goedkoop plaatselijk hostel. Tevreden gooi ik mijn spullen op het instabiele stapelbed dat in een kamer staat die ik deel met vijf Argentijnen. Een combinatie van een huis met een grote familie en een hostel. De woonkamer wordt dan ook door beide groepen gebruikt. ´s Avonds drink ik een cocktail van witte wijn en appelsap op mijn kamer met de sympathieke straathandelaren op mijn kamer. Een verstrooide jongen speelt op mijn gitaar en zingt vreselijk terwijl hij naar z´n mp3-speler luisterd. ´s Avonds wordt ik opgepikt door een vriend die ik via via ken o meen biertje te pakken in de plaatselijke kroeg. Ik kom laat terug in het hostel waar iedereen in mijn kamer al slaapt terwijl de televisie nog hard aan staat op het voetbalkanaal. Wanneer ik laat wakker wordt in de morgen trek ik mijn kast open en vind ik een lege rugtas. Ik vloek, kijk verschrikt om me heen en realiseer me dat mijn camera is gestolen. Mijn digitale vriend die zo trouw mijn verhalen ondersteunde is verdwenen. Teleurgesteld, boos en onrustig probeer ik verhaal te halen bij het hostel. De verstrooide idioot die de nacht ervoor mijn gitaar mishandelde was vertrokken werd gemeld. Hij werd onomstotelijk als dief aangewezen door de hostelgangers, waarvan het paspoortnummer in de geimproviseerde administratie natuurlijk niet klopte. Ik belde mijn nieuwe vriend, een local, op om te vragen mij bij te staan in een bezoek aan het locale politiebureau. In een simpel notitieboekje worden aantekeningen gemaakt. Als ik vraag om een offíciele melding wordt de computer pas geraadpleegd. Over acht dagen kan ik een verslag ophalen die als bewijs kan dienen voor de verzekering. Er valt verder weinig aan te doen en troost me met de gedachte dat het vanaf nu zorgelozer reizen is. Ik koop een busticket om dezelfde dag de stad nog te verlaten. Het wordt een nachtbus zodat ik de hele zondag kon gebruiken om te chillen met Nicolas, - de local – en zijn vriendin. In het naastgelgen strand maken we een asado en genieten van het prachtige strand. Met de 4x4 van zijn vader rijden we naar het topje van de berg waar we een fantastisch uitzicht hebben over de stad. ´s Nachts rond enen pak ik de bus naar Comandante Piedra Buena. Ik maak wat aantekeningen in mijn schetsboek en denk nostalgisch terug aan de tijd dat ik nog een camera had.

Rada Tilly, uitzicht op Comodoro Rivadavia (foto:flickr.com)

Deze ochtend kwam ik vroeg aan in in Comandante Piedra Buena. Het nationale park – Monte Leon – was voor mij een goede reden om een stop te maken in dit vredige dorpje. Om mijn reis niet stil te laten staan informeer ik naar de mogelijkheden voor een reis naar Ushuaia, - het einde van de wereld -. Het meest zuidelijke plaatsje op de aardbol kan niet ontbreken op mijn tour door Argentinie. De beste mogelijkheid blijkt komende nacht te zijn, dus besluit ik niet te slapen in Piedra Buena. Ik koop m´n ticket, stal m´n spullen op een camping en heb de hele dag om alsnog te genieten van het stadje. Het nationale park waarvoor ik gekomen ben blijkt op dertig kilomter afstand te liggen. Een taxi is te duur, dus besluit ik met een fles water in mijn rugzak te liften. Na een half uurtje heb ik beet en wordt ik afgezet bij de ingang van het park. Met een verbaasde blik wordt me gevraagd waar m´n auto staat. Ik meldt dat ik te voet ben en wordt dan ook op deze manier genoteerd in het bezoekersregister, - holanda, a pie -. Ondanks m´n succesvolle reis naar het informatiecentrum blijkt het park alleen een optie te zijn indien ik een auto heb. De enige optie is dus de eerste de beste bezoeker met auto aan de jas te trekken voor een een rondrit in het park. Zo gedacht, zo gedaan. Een vriendelijk echtpaar uit het Argentijnse Cordoba neemt me mee in hun zilverkleurige 4x4. We bezoeken de – pinquinera -, een stuk land plus strand waar zich een hele pinguen kolonie heeft verzameld. Fantastisch. Gek om in de stralende zon een pinguin over een droog stuk land te zien waggelen. Een strand waar honderden pinguins half in het water ligger ziet er natuurlijker uit. Met de robuuste auto touren we door het park waar we nog meer dieren zoals zeeleeuwen en albatrossen zien. De puma die af en toe door het park schijnt te lopen heeft vandaag natuurlijk vrij. Na een prachtige dag in het park met de vriendelijke Argentijnen wordt ik comfartabel afgezet in Piedra Buena. Een warme douche, m´n spullen gepakt en op naar het Internet café. Tijd om te bloggen. Over een uurtje gaat m´n bus en zal een lange reis naar Ushuaia beginnen. Morgenvroeg een overstap in Rio Gallegos, morgenmiddag een veerpont in Chili en morgenavond de aankomst. Waarschijnlijk koop ik mezelf een goedkope camera om m´n reis alsnog vast te leggen zodat m´n volgende bericht weer beeldmateriaal heeft. Ik swingel m´n sjaal om m´n nek en verlaat het tl verlichte etablissement om verder te reizen.

Pinguïns in nationaal parque Monte Leon (foto:flickr.com)

De grote reis

Nadat ik de ijzers uit het vet had gehaald was ik er op uitgetrokken. Op een verlaten rivier maakte ik grote slagen terwijl de winterwind door mijn haren blies. Ik snoof de vrieskou op door een verstopte neus en vroeg mij af wanneer de volgende stempelpost zou komen. Het was de eerste keer sinds jaren wat waarschijnlijk de reden was van mijn vroegtijdige vermoeidheid. Ik zag de schaatstocht niet meer zitten en al klunend wende ik mij naar het dichtstbijzijnde herenhuis. Er deed iemand open die me zorgelijk aankeek. Als een blok viel in slaap op de roodleren bank, de schaatsen nog aan. Er kwam een boos telefoontje. De KNSB was woedend over het verlaten van de tourtocht zonder afmelding. Ik schrok wakker. Het zweet stond op mijn voorhoofd. Zomer in Argentinië, zelfs een laken is te warm. En terwijl het al dagen dooit in Nederland, droomde ik dus aan de andere kant van de oceaan over schaatsen.

...

Sinds mijn terugkomst uit Uruguay ben ik druk bezig met toekomstplannen. Architectenbureaus, universiteiten en mogelijke reisbestemmingen werden onderzocht. Een gezonde onrust in het hoofd die tijdens de zomernachten de meest uiteenlopende dromen opleveren. Het waren zinvolle dagen waar weinig smeuïgs over valt te schrijven. Overdag lopen de temperaturen op tot veertig graden waardoor de stad vooral ’s avond en ’s nachts leefbaar wordt. Gelukkig kwam het gisteren met bakken uit de hemel vallen wat een heerlijke zondagmorgen opleverde. Het echte leven begint hier volgende maand pas weer een beetje, de echte doorstart pas in maart. Dus heb ik besloten het voorbeeld te volgen van de – porteno – de stad komende weken te verlaten.

Al in Uruguay droomde ik weg bij de plaatjes, verhalen en plekken van Patagonië in mijn reisboeken. Het zuidelijk deel van Argentinië dat erg dun bevolkt is schijnt wondermooie plekken te kennen. Bergen, meren, gletsjers, stranden en bossen zijn slechts een greep uit de natuurlijke schoonheden van dit land. Dus sloeg ik afgelopen twee weken een overlevingspakket in om er morgen, - maandag 18 januari - op uit te trekken. Als een Nederlandse koopjesjager bezocht ik tal van campingwinkels om mijzelf te voorzien van onder andere tent, slaapzak en wandelschoenen. Een reis van duizenden kilometers kent zo zijn voorbereiding. In mijn schetsboek heb ik een reis uitgestippeld waar ik nu al kippenvel van krijg. Morgen pak ik de trein naar Bahia Blanca. Het eerste deel van mijn reis volgt de oostelijke kustlijn van Argentinië. Het tweede deel van de reis zal zich in het westen bevinden langs de Andes, het gebergte dat Chili van Argentinië scheidt. Met de trein zal ik slechts enkele honderden kilometers reizen om vervolgens al liftend zuidwaarts te trekken. Gezien ik aan de andere kant van de evenaar zit, zal het richting het zuiden steeds kouder worden. Aangename temperaturen waar ik naar uit zie. Met camera en schetsboek, maar zonder laptop, zal ik komende week op mijn blog een reisverslag proberen bij te houden.

Nu is het avond en trek ik zoals gewoonlijk mijn hardloopschoenen aan. Ik ren vijf – blokken – om vervolgens een paar rondjes om het ovaalvormige park te lopen waar in de avonduren sprake is van een harde kern hardlopers, waaronder ik. Terwijl de zon langzaam wegzakt, spreidt zich een gouden gloed uit over de stad die de wolken hier en daar dezelfde kleur geeft als mijn voorhoofd. Blij herken ik de gezichten van het park; de boekverkoper met zijn ronde brilletje, de verhalende zwerver en de donkere percussionisten zijn slechts een greep uit dit levende theater dat de wereld heet. Voldaan en bezweet kom ik thuis. Ik spring onder de douche en met m’n ogen dicht droom ik weg over m’n reis. Ik ben benieuwd waar zal ik komende weken zal slapen, lopen en eten.

Back to basic

Het was mijn koudste – oud en nieuw – ooit, maar dan wel op een van de mooiste plekken van Zuid Amerika, een kaap in Uruguay afgesloten van de buitenwereld. Nu ik terug ben in Buenos Aires kijk ik terug op een veelzijdig jaar dat werd afgesloten met een unieke vakantie. Terug in de realiteit lijkt 2009 pas echt te beginnen. Nieuwe plannen, voornemens, maar vooral meer nieuwe avonturen. Maar eerst een terugblik op de jaarwisseling en het Uruguayaanse Utopia.

...

In het laatste weekend van 2008 pakte ik mijn tas om op de 29^e te vertrekken. Met mijn paspoort op zak die na drie maanden Argentinië schreeuwde om een nieuw toeristenvisum passeerde ik de douane in de terminal van de – Buquebus –. Door de incheckbalies met lange rijen voelde het gebouw aan als een luchthaven, waar het niet dat we even later in een boot zaten in plaats van een vliegtuig. De – Buquebus –, een boot verbinding met Uruguay, was dan ook een ware opluchting met alle aanwezige vakantiestress van medereizigers om me heen. Ik betrad een veerpont dat een klein dorp op zich was. Winkels, terrassen, gokautomaten en ruim opgezette stoelen tot wel twintig naast elkaar. Het betrof het tegenovergestelde van de benauwdheid van een vliegtuig. Heerlijk dommelde ik weg in het blauwe pluche van de Buquebus. Enkele uren later was het comfort voorbij. Als low-budget reiziger had ik natuurlijk het goedkoopste ticket genomen, en dit betekende een bus vanaf Colonia naar Montevideo in plaats van de rechtstreekse bootverbinding. Slaperig kwamen we aan in de hoofdstad van Montevideo waar we die avond zouden overnachten bij vrienden van vrienden. Veel meer dan een lange wandeling langs het strand met zijn eindeloze appartementen met witte balkonnetjes werd het niet in Montevideo. Na een slechte nacht op een geïmproviseerd bed begaven we ons halfslaperig met en een kop lauwe koffie achter de kiezen naar het busstation. De maatschappij die ons vervoerde luisterde naar de prachtige naam – Rutas del Sol –, het begin van onze vakantie. Ik splitste me af van de groep die zich rechtstreeks naar Cabo Polonio begaf. Door een uitnodiging van een architect in zijn vakantiehuis pakte ik een andere bus om de eerste vakantiedag door te brengen in het zonnige – La Pedrera -.

Strand van La Pedrera

Een drietal uren na vertrek uit Montevideo liep ik in de brandende zon met backpack door La Pedrera. Het resort waar ik moest zijn bleek vier kilometer verderop te liggen. Dus pakte ik de eerste volgende bus voor een eurootje om zo’n vijf minuten later me precies laten af te zetten op de plaats van bestemming. In Uruguay kun je je busstation zelf maken. Daar stond ik, in de middle of nowhere met m’n schetsboek en de naam van een Uruguyaan die het park beheerde. Het rood bruine zand van de landweg kraakte onder m’n Allstars. De parkeerbeheerder zag me al van honderden meters ver aankomen en bleef me compleet verbaasd aanstaren tot het moment dat ik zijn naam noemde. Vriendelijk legde hij mij de locatie van het vakantiehuis van de architect uit zodat ik mijn pad over de zandweg kon vervolgen. Ik liep op een groot stuk grond van vele hectares groot met hier en daar een huis dat aandeed als een paviljoen. Het glooiende landschap zorgde ervoor dat ik pas na tien minuten het huis kon zien dat ik zocht. Ik trof de vrouw en kinderen van de architect en werd na een verbaasde blik binnen gelaten. Een wit strak vakantiehuis met bescheiden zwembad en prachtig uitzicht. Een uur later trof ik de architect waarop een ontspannen middag volgde. We liepen over een prachtig verlaten strand, dronken wijn, aten – pan dulce (zoete kerststol) – en natuurlijk was er – dulce de leche -. Een super vriendelijke man die me ’s avonds afzette in het centrum van - La Pedrera -. Na het vinden van een hostel sjokte ik even langzaam als de locals door de straten en langs het prachtige strand. Een ontspannen plek met dito mensen. Uitgeput van al het gereis probeerde ik ’s nachts mijn rust te pakken. Het hostelfeestje en mijn beroerde kamergenoot waren niet de beste ingrediënten voor een zwoele zomernacht in deze rustige badplaats.

Vakantiehuis La Pedrera

Op de laatste dag van het jaar stond ik vroeg in de morgen bij het busstation van La Pedrera om in een half uurtje naar Cabo Polonio te reizen. Met een grote groep medereizigers werden we een half uurtje later afgezet aan de kant van de weg. Door de onbereikbaarheid van het dorpje waren we genoodzaakt een taxi te nemen. Een minitruck, met grote banden om de duinen en het strand te trotseren, bracht ons al wiebelend en schokkend in een half uur naar de plaats van bestemming. Een duinlandschap van zand en gras. Een strand, een vuurtoren, houten huisjes en een wapperende vlag. Een plek waarover normaal alleen wordt geschreven. Ik was er. Via zandwegen bereikte ik het strand. Ik vroeg me af waar in vredesnaam mijn hostel zich moest bevinden. De professionele website van mijn slaapplek contrasteerde met het houten gebouwtje dat het hostel moest voorstellen. Ik trof de zwevende eigenaar en begroette de mensen in de hangmatten. Ik prees me gelukkig, want de veranda in combinatie met het uitzicht op de oceaan leek de beste plek van de kaap te zijn. Geheel zonder elektriciteit was het dorp niet, dus trof ik boven verwachting een koelkast in de gemeenschappelijke keuken. Desalniettemin werd het hele dorp ’s avonds slechts verlicht door kaarsen en de maan. Na een zoektocht door het mini dorpje vond ik mijn Argentijnse vrienden die een te klein huisje hadden gehuurd voor te veel mensen. Er werd getoost op de waanzinnige plek waar we die avond oud en nieuw gingen vieren.

Het oosten van de kaap

Oudjaarsavond was koud. Na een flinke regen het weekend ervoor was er een zuidenwind komen opzetten die heel Uruguay deed bibberen. Dus droeg ik een lange broek met twee T-shirts, een trui en een trainingsjas terwijl we aftelden tot het twaalf uur was. Kort na het avondeten toostte ik nog op jullie in Nederland gezien het nieuwe jaar in Europa al was begonnen. Drie uur later ontpopten we de champagne, wensten we elkaar een gelukkig nieuwjaar en keken we naar prachtig vuurwerk. Dit was prachtig te zien doordat het hele dorp donker was en mensen flink hadden geïnvesteerd. We trokken met de groep door het duinlandschap, dronken met wildvreemden, kusten iedereen een gelukkig nieuwjaar en eindigden al dansend in het plaatselijke restaurant op een houten dansvloer. Zonder zaklantaarn was het moeilijk om de weg terug te vinden. Met het eerste geluk van 2009 in het bloed bleek het slechts een kwestie van vallen en opstaan en viel ik als een blok in slaap in mijn houten stapelbed met het geluid van de zee op de achtergrond.

Zonsondergang

Donderdag 1 januari werd ik uit mijn bed gebrand door de zon en besloot ik voor het eerst in mijn leven een nieuwjaarsduik te doen. Nog half slapend rende ik over de Zuid Amerikaanse schelpjes rechtstreeks de oceaan in. In één klap was ik wakker. Ik had de smaak voor 2009 direct te pakken. Heel veel warmer was het die dag niet, dus pakte ik een aansteker om een superklein boilertje aan te steken die mij een warme douche bezorgde, waar het niet van een heel klein straaltje. Ik verkende de kaap die aandeed als een eiland doordat het werd ingesloten door de oceaan aan noord-, oost- en zuidzijde. Dit betekende twee stranden, een Noordstrand en een Zuidstrand, en een stenige Oostkant. Deze oostkant betrof het leefgebied van honderden zeeleeuwen. Dus liep ik over de stenen om wat plaatjes te schieten van deze vormloze beesten. Ik schrok me dood toen één van hen zijn bek opentrok op het moment dat ik onbedoeld tot twee meter was genaderd. Ik deinsde terug, geschrokken en verbaasd door de agressie en het formaat van deze mannelijke zeeleeuw. Vanaf het hoger gelegen deel van de Kaap was het dorp prachtig te zien. Een zanderige hoofdstraat was te herkennen waar bewoners hun handgemaakte souvenirs verkochten. De vissersboten werden met balken over het strand verplaatst om zich direct weer klaar te maken voor de volgende nacht. Het zuidstrand bezat dezelfde schoonheid als het noordstrand waardoor de keuze slechts werd gebaseerd op de windrichting. Het fascinerende decor van stranden, huizen en duinen werd afgemaakt door nog mooiere luchten. Overdag blauwe hemels met sprookjesachtige witte wolken en ’s avonds een zonsondergang die de hemel van lichtoranje tot vuurrood kleurde.

Uitzicht vanuit het hostel

Het waren heerlijke dagen waarin ruimte was om te lezen, te schrijven en te dromen. Na drie dagen besloot ik de hoogste duin in de verte te beklimmen wat mij na een uur sjokken door het zand een prachtig uitzicht bood op het dorpje. Via een lange omweg terug zag ik de meest uiteenlopende kleuren zand, verschillende soorten gras en in een uitzonderlijk nat stukje zelfs kikkers. De zon ging onder en ik genoot. Samen met mijn nieuwe vrienden van het hostel bekeken we later op de avond ook de ondergang van de maan. De maan verdween achter de bomen, waardoor het dorpje zich in nog meer duisternis hulde. Een fascinerende sterrenhemel sluierde zich over de kaap. Getipt door een Spanjaard liepen we rond middernacht naar het strand om Plankton aan de oppervlakte van de oceaan te zien zwemmen. Plankton fluoresceert ‘s nachts en lijkt licht te geven. Ik trok m’n schoenen uit en stapte voorzichtig in het water. M’n voeten werden omgeven door plankton zodat het leek alsof ze waren gehuld in kerstverlichting. Een fascinerend natuurfenomeen waar ik lyrisch over werd. Ik bedacht me niet en rende naar het hostel voor m’n zwembroek. Die nacht sprong ik in de oceaan en werd m’n lichaam door de natuur verlicht. Ik schreeuwde van opwinding terwijl de adrenaline m’n lichaam moeiteloos verwarmde. Ik trok mijn arm uit het water en hield het tegen de achtergrond van een zwarte lucht met stralende sterren. De sterren leken door te lopen over mijn linkerarm door de aanwezigheid van het lichtgevende plankton. Uniek, spectaculair, ronduit fantastisch. Na een warme douche en een warme trui bleef ik voor het hostel uren luisteren naar het geluid van de oceaan.

Toch televisie

De volgende dag werd ik energiek wakker en was het genoeg geweest op deze plek. Ik had prachtige natuur gezien, mooie mensen ontmoet en goed gefeest. Het was tijd om het ontspannen dorp waar dagelijks massaal wiet werd gerookt te verruilen voor de echte wereld. Tijd voor al die nieuwe plannen die ik in de afgelopen dagen had gemaakt. Dus pakte ik de dag erop, vroeg in de morgen, onder het genot van een stralende ochtendzon met lange schaduwen, de speciale taxi naar de vaste weg. Een bus naar Montevideo en een bus naar Colonia. Vanaf Colonia de Buquebus naar Buenos Aires. Vanaf het bovendek zagen we de wereldstad naderen. De skyline met zijn hoogbouw en verlichte kantoren in een gouden decor van zonlicht lachte ons toe. Het voelde heerlijk om weer thuis te zijn. Tot mijn eigen verbazing veranderde ik als een kameleon mee met m’n omgeving. Ik stuurde e-mails, scheerde me eindelijk weer eens na vijf dagen, deed me te goed aan een volle koelkast en nam een uitgebreide douche. Nu is de stad uitgestorven en zweet het in de warme zomerzon. Dezelfde zon die dankbaar wordt gebruikt voor het smeden van de beste plannen voor komende dagen, maanden en jaren.

De foto's maken het verhaal af van de plek waar ik dagen lang geen besef had van tijd, datum of dag...

Zeeleeuwen
Cabo Polonio vanuit het oosten
Vissersboten
Achtergevel hostel
Zuinig met water!
Cabo Polonio vanuit het westen
Restaurant
Wandelen langs het strand
Noordstrand (vroege morgen)
Taxi terug
Het bovendek van de Buquebus, terug naar Buenos Aires