Met m'n linkerhand aan het stuur en in de rechter een broodje pindakaas rijd ik dan altijd van het zwembad terug naar het buro. En gezien ik van het fiesten minstens zo veel genoot als van het zwemmen bleef ik terugdenken aan die fietstocht door Frankrijk. Op internet begon ik te zoeken naar tweedehands racefietsen. En zoals wel vaker in het land van de chocolade vielen de prijzen een beetje tegen. Wanneer je voor de prijs van een biertje in eigen land een vol krat kunt kopen, dan kun je natuurlijk verwachten dat je voor de prijs van een fiets een auto hebt. De zwakke euro en de sterke Franc boden nog een extra reden om over de grens te gaan. Op m'n oude fiets bezocht ik zo een Duitse fietswinkel waar alle velgen en frames zo prachtig schitterden dat ik besloot mijn Zwitserse portemonnee te trekken. Nu ben ik de trotse bezitter van een Duitse fiets, verplicht verzeker met een Zwitsers velovignet voor de symbolische prijs van vijf pleuro. Dat ik de de betaalde 19% belasting bij de Duitse grens terug kreeg was een verrassing, het opnieuw betalen van 8% Zwitserse belasting een onnodige actie. De fiets was binnen, nu de tochten nog.
Op mijn bureaustoel wiebelde ik onrustig heen en weer op mijn ergo-kussen, denkend aan dat glimmende stuk alluminium in mijn kelder. En na weken te hebben gewacht kon ik dan vandaag eindelijk los, nog beter op z'n Duits: loos! Dus stapte ik in mijn hippe klikschoenen op de fiets richting het Zwarte Woud. En hoewel ik wist dat het hier fantastisch was, werd de rit alsnog mooier dan verwacht. Het laatste steile stuk de berg op was ronduit slopend, maar toen ik eenmaal de top had bereikt en wederom een broodje pindakaas at voelde ik me zoveel beter dan na die lullige baantjes zwemmen dat ik die bruine Melka-koe die ik tegen het lijf liep het liefst een kus op zijn prachtige kop had gegeven. Groot voordeel van een steile heenweg is een bijzonder aangename terugweg waarbij de bergwind door je haren jaagt. Toen ik tegen het einde van de rit twee Duitse wieleraars trof en zo dertig kilometer met ze op fietste was het feest compleet. Met drie man accelereerden we tot vijftig kilometer per uur om in het dorp van bestemming de flitspaal te doen ontbranden. Toen dit niet gebeurde kon volgens mijn Duitse collega de enige conclusie zijn dat er op zondag niet werd geflitst. Morgen misschien weer aan de bak met schuimsnijders, geodriehoeken en polylinen, nu alvast zin in de volgende tocht door de Alsace.
