Berlin, Ich liebe dich

Het winterweer in de Duitse hoofdstad is koud genoeg om de sneeuw dagenlang vast te houden. Het witte tapijt mag misschien een ergernis zijn voor de local, de toerist kan zijn geluk niet op. De stemming op en rond het Museums Insel was afgelopen weekend dan ook opperbest. Tussen de geuren van glühwein en braadworst beweeg ik mij als een lyrische sluipschutter op weg naar zijn doelwit. Met mijn camera om mijn nek zal onder andere Schinkel in de sneeuw er die dag aan moeten geloven.

Het genot van Berlijn is niet mijn kamer die ik gemütlich warm stook met emmers vol bruinkool, maar het leven op de straat en in publieke gebouwen wanneer ik dik ingepakt de urbane wereld intrek. Het Romeinse zwembad waar ik wekelijkse te vinden ben is slechts een van de vele voorbeelden van Berlijnse grandeur. De schaal van bibliotheken, stations en straten leveren soms het gevoel op te wonen in een koninkrijk in plaats van een stad.

Na een rondleiding in de Staatsbibliotheek loop ik richting Museums Insel, de Fernsehturm als oriëntatiepunt. Ik lijk de enige te zijn die alleen is, de rest van de straat vult zich met bosjes toeristen die zwarte cirkels vormen in het witte sneeuwtapijt. Ik wurm mij een weg door een Engelse samenscholing en schiet een winterfoto van Käthe Kollwitz's sculptuur in de Neue Wache.

Het park rond het Altes museum biedt een schilderachtig toneel voor fotograferende toeristen en bedelende zigeuners. De sneeuw doet het maaiveld verdwijnen in het beeld waardoor de stad slechts lijkt te bestaan uit enorme pionnen in de vorm van publieke gebouwen. Tussen deze bouwwerken ronkende touringcars en schuifelende toeristen.

Na de zondagavondbaantjes in het stadbad van Neukölln upload ik mijn foto’s van het weekend. Nogmaals zwerf ik door de stad. Er bekruipt mij een verliefd gevoel. De stad heeft mij gewonnen.