Bezinning

Daar zat ik dan, terug op de bank bij Juan. Alsof ik aan een spelprogramma meedeed waarbij je in de huid van iemand anders kruipt. Ik stelde me voor hoe de andere kandidaten van het spel me te snel af waren geweest met het kiezen voor een weekje filmster, heftruckchauffeur of multimiljonair en ik was overgebleven om het te doen met een weekje – zonder voeten -. Niet spectaculair, wel leerzaam. Ik installeerde me op de bank met mijn laptop op schoot. Eindelijk tijd voor al die dingen die waren blijven liggen. Geen excuus voor uitstel, geen mogelijkheden om domweg weg te lopen. Tot mijn verbazing ging de dinsdag razendsnel voorbij en stond de woensdag al in de rij om in teken te staan van mijn tweede ziekenhuis bezoek. – Gelieve voor uw bezoek een aspirine te nemen, het kan een pijnlijke sessie worden -. Dat hadden ze vorige keer dus niet gezegd en toen was het al behoorlijk overleven in dat kleine Argentijnse ziekenhuiskamertje met die lieve dikke verpleegster.

een inspirerend uitzicht vanuit mijn grot..

Met een stevig ontbijt en het besluit maar twee aspirines te nemen zat ik die woensdagmiddag wederom met Juan in de auto naar het ziekenhuis dat ik nooit zal vergeten. En zoals ik eigenlijk had kunnen verwachten stelde het niets voor. Het verband werd sympathiek verwijdert, de resterende stukken dode huid werden efficiënt weggescheurd, er kwam een zalfje op mijn huilende linkervoet, een doorzichtig - huishoudfolietje – over de zalf en een nieuw verbandje voor de vorm. Geen verschrikkingen en een vriendelijk advies. - Thuis de voeten bloot, zalfje erop en geduldig wachten totdat zich er een nieuwe olifantenhuid zou vormen. Niet te veel lopen en pillen tegen pijn en infecties slikken -. De rest van de week stond in het teken van – zo gezegd, zo gedaan – en voordat het me lief was zat ik dus weer op de bank.

dromen over de mooiste plekken van Buenos Aires..

Gelukkig had ik een overlevingspakket samengesteld van boeken, boxershorts en binair vermaak. Ik begon aan het prachtige boek ‘Extreem luid & ongelooflijk dichtbij’ geschreven door Jonathan Safran Foer. Een vertaling weliswaar. Daardoor niet minder humoristisch, meeslepend en ontroerend. Ik droomde weg in de kamer die ik aan het einde van de week beter kende dan de bewoner zelf. Af en toe dacht ik terug aan het centrum van Buenos Aires dat zoveel verschilde van dit rustige, dorps aandoenende wijkje buiten de – capital federal -. Ik dacht aan alle – cartoneros – van de stad waar ik nog niet eerder over heb geschreven, maar om die reden niet minder typerend zijn voor de stad. Het zijn de geciviliseerde zwervers van de metropool, de sjacheraars van Buenos Aires of hoe je ze ook zou willen noemen. Overdag lopen ze met grote karren door de straten en ’s avonds begint het echte werk, elke vuilniszak op straat wordt opgetrokken. De inhoud van de zakken wordt met precisie gesorteerd en in grote – bigbags – onderverdeeld. Het is een grote bende op de straat, geen enkele vuilniszak wordt ontzien. Er wordt onder andere karton - vandaar de naam cartoneros – en plastic verzameld. Niet alleen zonderlingen, maar soms hele families houden zich bezig met het vuil van de stad. Rond middernacht worden de grote gesorteerde zakken afval opgehaald door vuilniswagens. Op welke manier de – cartoneros – worden betaald is mij onbekend. ’s Nachts zijn het de mannen van de gemeente die de straat aanvegen en het resterende vuil bijeen brengen zodat de stad bij het opkomen van de zon zijn inwoners weer kan toelachen. Sinds de economische crisis in 2001 is het aantal – cartoneros – toegenomen en slapen complete families, waarvan de kostwinner in de vorige eeuw een middenstander was, nu op straat. Ik schud wakker van m’n afdwaling en bezoek de site van het NOS. Ik frons m’n gitzwarte wenkbrauwen bij het zien van het filmpje – Sinterklaas trekt zich niets aan van crisis – waarin de Nederlander benadrukt dat het maar één keer per jaar Sinterklaas is. Deze stad mag dan de meest Europese van Zuid Amerika zijn, het zal nog lang duren voordat de cartoneros hun baan verruilen voor de sorteermachines van - bol.com – die deze dagen overuren draaien zoals te zien is in hetzelfde nieuwsbericht.

De -cartoneros - (foto:flickr.com)

De dagen trokken tevreden voorbij, het lichaam pakte zijn rust en de geest overdacht het leven. Tegen het einde van de week wist de onrust het lichaam binnen te dringen. Met een overdosis aan verzamelde energie en een gebrek aan buitenlucht was het hoog tijd geworden om er weer eens op uit te trekken. De voeten kwamen in het verband en even later voelde ik bij de lokale pizzeria mijn wereld weer wat groter worden. Op de zaterdag pakte ik nog een dagje rust en zondag was het tijd om weer naar – huis – te gaan. Met mijn laptop op de rug en mijn kussen onder de arm stond ik die zondagmiddag op het verlaten treinstation van La Lucila. Ik had het gevoel alsof ik een maand lang in een grot had gewoond en keek met kinderlijke verbazing naar de wereld om me heen. Het voelde goed om weer op eigen benen, dan wel voeten te staan. De zondagavond trok ik voor het eerst mijn schoenen weer aan en ervoer ik de stad als een grote snoepwinkel.

Ook de zondagnacht bood progressie wat een nieuw glanzend huidje op de maandagmorgen opleverde. Op de andere delen van mijn lichaam, zoals armen en benen, hadden zich kraters geslagen. Mijn bruine huid die ik in één middag had aangemaakt keerde zich mij de rug toe. Ik ben als een slang aan het vervellen wat mij binnen een paar dagen wederom een blanke Europeaan maakt. De zon heeft zich om onbekende redenen tijdelijk terug getrokken en met lange broek en jas lijkt het deze dagen wel herfst. Zon of geen zon, blanke huid of bruine huid, het zal mij een zorg zijn nu ik weer fatsoenlijk kan lopen en werken. Als een herboren man trek ik de stad weer in op zoek naar nieuwe verhalen.