Kerstbomen en kamperen

De zuid amerikaanse invloeden beginnen zich duidelijk af te tekenen in het dagelijkse ritme. Wat vandaag niet komt, komt morgen. En dus kruip ik een dag later dan verwacht achter m’n computer. De luchtvochtigheid kruipt op, de kerst nadert en 2009 begint te schreeuwen om aandacht.

Een week geleden bezocht ik wederom het ziekenhuis om mijn stralende voeten te showen aan dito personeel. Dit keer zonder Argentijnse vriend aan mijn zijde, gewapend met pen, papier en woordenboek. De boodschap was eenvoudig, het zag er prachtig uit en met de juiste voorzorgsmaatregelen kon ik er weer tegen aan. Opgelucht verliet ik het instituut om vervolgens te bekijken hoe, wat en waar ik ging werken. Met een overmaat aan energie deed ik sollicitaties de deur uit met de hoop zo spoedig mogelijk een nieuwe uitdaging te vinden.

Graffiti architectuur faculteit

De maand van de deadlines. Zo ook op de universiteit. En daarom rees ik afgelopen week af naar de architectuur faculteit die eveneens onderdak biedt aan grafische vormgeving en mode. Een vierkanten betonnen kolos met een grote vide in het midden. Een plek buiten het centrum, naast het stadion en de snelweg waar duizenden studenten zich ophopen. Ik viel van de ene verbazing in de andere fascinatie en visa versa. Al bij het betreden van de trappen van de faculteit keek ik verbaasd op van alle verkopers die hun spullen aan de man probeerden te brengen. Het waren niet de kettinkjes, maar de enorme hoeveelheden illegale software die mijn Nederlandse klomp deed breken. De nieuwste versies van AutoCad, PhotoShop en Vectorworks werden voor de prijs van twee lege cdtjes verkocht aan de hulpbehoevende student. Opmerkelijk en sympathiek. Ik schiet wat plaatjes en betreed het gebouw. De grote vide over drie verdiepingen is het hart van de faculteit. Banners, posters, tafels, stoelen, papier en lawaai domineren het beeld. De trappenhuizen zijn indrukwekkend voorzien van graffitti, tekeningen en ander studentenwerk. Het is een andere wereld dan ik gewend ben van een universiteit. Ik begin mijn reis langs de studentenprojecten boven in het gebouw en daal langzaam af naar beneden. Een overkill aan maquettes, posters en mensen doen me duizelen. Nog steeds verbaas ik me over het karakter van het gebouw en de manier waarop het wordt gebruikt. Her en der wordt er gerookt tijdens de presentaties terwijl verderop studenten op de vloer in een zee van karton de laatste hand leggen aan hun maquettes. Meer – urban – kan een faculteit bijna niet zijn. De witte tuinmeubels in de vide hebben zo vaak gediend als snijmat dat het reliëf van het tafelblad overal gelijk is. De faculteit is een chaotische bron van inspiratie waarin het moeilijk concentreren is. Ik verlaat het robuuste gebouw en hoor Madonna haar toegift inzetten in het naastgelegen stadion.

Vide architectuur faculteit

Exterieur architectuur faculteit

Posters, verkopers en graffiti (exterieur)Trappenhuis architectuur faculteit

Vanwege een katholieke feestdag op de maandag is het een extra lang weekend in Buenos Aires. De – Buenos Aires Couchsurf Groep – gaat kamperen. Samen met Barbara, Hugo en Juan reis ik daarom die zaterdag af naar Tigre. Tigre ligt een uur buiten het centrum van Buenos Aires en wordt gekenmerkt door zijn waterpartijen en eilanden. Met de tent onder de arm en de gitaar op de rug pakken we een boot die ons in een half uurtje naar onze camping zal brengen. Met de zon hoog aan de hemel en het geluid van klotsend water rond de boot voelt het helemaal als vakantie. Weg uit de drukte, dichter bij de natuur. We betreden via een houten steiger de camping die ons drie dagen onderdak zal bieden. De camping is niet meer dan een perceel ter grootte van drie voetbalvelden, dat wordt opgedeeld in twee delen door een langwerpig gebouw. Dit gebouw herbergt douches, toiletten, simpele kamers en een restaurant. De iglotent wordt opgezet en er wordt kennis gemaakt met de eerste nieuwe gezichten. Er hebben zich zo’n tachtig couchsurfers verzameld uit alle delen van de wereld om dit weekend tot een succes te maken. Hoewel ik niet vies ben van een beetje socializen voelt het hele kamp-idee een beetje gek aan. De aanwezige dreadlocks, instrumenten en – prominente – couchsurfers geven soms het idee van een sekte. Met een korreltje zout en m’n nuchterheid is het vervolgens goed vertoeven. De eerste avond is het tijd voor een – asado -, de typisch Argentijnse barbecue waarbij het voornamelijk om vlees gaat. Collectief heeft iedereen zijn ingeslagen stuk koe ingeleverd om vervolgens in grote hoeveelheden te worden gebakken op een vijftal gemetselde campingbarbecues. Het nodige bier en wijn wordt weggewerkt terwijl het gebakken vlees onder de groep wordt verdeeld. Het lijkt wel een VN-vredesoperatie hoewel ik geen idee heb hoe die er uit zien.

De boot (foto: couchsurfing)

Elke aanwezige houdt hoe dan ook van reizen, maar ondanks deze overeenkomst lijkt het gezelschap een doorsnee van de samenleving. Jongens, meisjes, mannen, vrouwen, intellectuelen, idioten, muzikanten, viezeriken, vegetariërs, studenten en ga zo maar verder. En zoals in elke samenleving valt er daarom genoeg te beleven en het nodige te ontwijken. Met een volle maag val ik als een blok in slaap in mijn tentje. Met slaapzak, zonder matje.

Camping in Tigre (foto: couchsurfing)

’s Morgens word ik uit mijn tent gebrand en begin de dag langzaam. Het is vooral een heel ontspannend weekend gestimuleerd door het heerlijke weer, het ontbreken van een programma en de beperkte oppervlakte van de camping ingeklemd door bos en rivier. Het zijn vooral de mensen die het plaatje inkleuren. Het lijkt een film met hoofdrolspelers en figuranten. Vanaf de zijlijn is het heerlijk analyseren, dromen en genieten. Aan het einde van dag twee zou ik er een boek over kunnen schrijven. Over de verlegen Zwitser die haar ziel bloot legt tijdens een nummer van John Lennon, over de Turk die drie maanden van rijst leefde, over de homofiele Amerikaanse ex-marinier met spierballen als colaflessen of over de verdwaalde Duitse kunstenaar die naar Tokyo vloog. Ieder een verhaal, samen een verhaal op zich. Die avond wordt er pizza gegeten met hetzelfde concept als de dag ervoor. Iedereen levert zijn meegebrachte bloem, kaas en tomatenpuree in zodat de pizzabakkers van de groep ons enkele uren later kunnen voorzien van een perfecte maaltijd. Het detail dat de meeste ingrediënten al een dag voorgebakken zijn in onze tenten lijkt niemand te deren. De tweede nacht is minder ruig dan de eerste waardoor het afwezige luchtbed iets aanweziger is. De laatste dag is het nog warmer dan de dagen ervoor wat een nog langzamer tempo met zich mee brengt. Het opstaan, inpakken van de tent en nagenieten van de eenvoudige camping duurt uren waardoor we pas aan het einde van de middag de boot terug pakken. Het is een lange reis naar huis. Na een boot, een trein, een bus en een wandeling kom ik moe maar voldaan thuis.

Turkse muziek laatste avond (foto: couchsurfing)

Het was een prachtig weekend dat geen garantie bood voor een goede dinsdagochtend dat de spetterende start van de week moest vormen. Ik werd wakker na mijn slechtste nacht in Buenos Aires: beroerd en met lichte koorts. Misschien had ik de kwaliteit van de barbecues toch overschat. Bij de plaatselijke groenteboer kocht ik twee bananen, twee sinasappels, twee kiwi’s en een fles cola verderop. Aan het einde van de middag voel ik me kip lekker en kan ik er weer tegen aan. De sollicitaties heb ik inmiddels ook voorzien van een telefoontje zodat ik misschien deze week nog weet of er binnenkort gewerkt of gereisd gaat worden. Tot mijn verbazing staan de kerstbomen sinds maandag in huiskamers en etalages. Door het naderen van de kerst beginnen mensen sneller te lopen. Cadeau’s worden veilig gesteld en er wordt flink gebufferd voor de zomer. Ik heb geen idee hoe eind december er uit ziet, laat staan 2009, het kan haast niet anders dan dat het een groot feest wordt.