Plakzak

Rolluiken naar beneden, ventilator aan. Achter de computer voor een december update. Sinterklaas achter de rug, kerst in het vizier. Feestdagen met zon, het blijft een gek idee. Daar waar ik normaal met bevroren handen mijn fiets op slot zet, sta ik nu in een overvolle metro naar lucht te happen terwijl druppels zweet zich een weg van oksel naar boxershort proberen te banen. Ik probeer het hoofd koel te houden en blik terug op de week.

Starten uit het raam in mijn nieuwe appartement

Hoewel de pepernoten al lang plaats hebben gemaakt voor kerstkransjes kregen mijn internationale vrienden lucht van ons nationale volksfeest – Sinterklaas -. Omdat de week van 5 december te druk was voor velen werd er afgelopen vrijdag vol goede moed een Sinterklaas – fiesta – georganiseerd in mijn appartement. Een slecht excuus voor een feestje waarbij het afscheid van mijn grote en dubieuze huis gevierd kon worden. Dus stond ik die donderdag in de – Disco -, de plaatselijke supermarkt wel te verstaan, te zoeken naar zelfrijzend bakmeel. De speculaaskruiden werden met enige twijfel vervangen door kokos en met een tas vol ingrediënten probeerde ik die dag pepernoten te bakken. Het gedownloade recept had ik ambitieus met vier vermenigvuldigd zodat ik een kilo pepernoten zou moeten kunnen bakken. Het pepernoten mengsel deed erg droog aan, dus googelde ik op een ander recept. Hoe had ik, en de desbetreffende Sinterklaas website, de boter kunnen vergeten! De plakkerige bruine bollen pepernoot zagen er een uur later mét boter een stuk overtuigender uit. Uren nadat ik was begonnen kwamen de eerste pepernoten uit de oven. Gelukkig werd ik geholpen door Barbara die voor het feest Oostenrijkse koekjes bakte. De volgende dag kocht ik evenals de genodigden twee kadootjes voor een Sinterklaas spel dat ik amper kende. Ik vouwde een dobbelsteen, schreef kaartjes en wachtte vol goede moed op de gasten. Ik had geen idee hoe, wie of wat er kwam.. Ik was dan ook blij verrast toen er twee uur na de vermeldde aanvangsttijd vijftien man in het huis rond liepen. Enkele in het rood, zoals verzocht. Terwijl de pepernoten warm werden onthaald zat de feeststemming er direct goed in. Toen we rond middernacht Sinterklaas probeerden te vieren ging de dobbelsteen gretig rond. Er werd gelachen, geschreeuwd en gespeculeerd. Sneller dan verwacht introduceerde ik de tweede ronde. Deze was des te onrustiger en moest dan ook snel worden vervangen voor de derde en laatste ronde.. Zelfs een gestructureerd Nederlands familiespel ontaarde in deze stad, zoals zoveel dingen hier, in complete chaos. De groepsfoto was geschoten, de stereo ging op hard en het echte feest kon beginnen. Er werd gedanst en gedronken. Ik maakte me zorgen om de buren die zich al weken zo koest hadden gehouden dat het leek alsof ze niet bestonden. Om vijf voor twee was het moment daar dat de onbekende en hier dan ook onbenoemde buurman verzocht het feestje te temperen. Ik draaide - one more time -, zag iedereen uit z’n dak gaan en verzocht daarna vriendelijk het feestje voort te zetten aan de overkant van de straat. Aan het einde van de nacht ging iedereen voldaan naar huis met de pepernoten drijvend in het bier.

Pepernoten a la Frank

Party crew

De ochtend na Sinterklaas zag ik het ingeslagen fris - twee ongeopende twee liter flessen cola en water - eenzaam staan tussen de lege glazen flessen – Quilmes en - Heineken -. Het was het weekend van de verhuizing, dus zorgde ik ervoor dat het appartement er weer uit zag zoals ik het had aangetroffen. De zondag was het inpakken en wegwezen. Bij vertrek uit Nederland had ik geprobeerd zo min mogelijk spullen mee te nemen zodat ik eenvoudig van de ene naar de andere plek zou kunnen trekken. Dit concept had ik eenmaal in Buenos Aires blijkbaar losgelaten gezien ik nu de complete lift vol had staan met spullen. Misschien waren het mijn kruiden en de toiletrollen die mijn bezit hadden doen verdubbelen, ik weet het niet. Gelukkig stond mijn vriend Juan voor de deur met een truck zodat ik als een Argentijnse zigeuner kon verhuizen. Ik verliet het rijke – Recoleta – om het te verruilen voor de gemoedelijke wijk – Villa Crespo -. Cecilia, mijn nieuwe Argentijnse huisgenote, heette mij van harte welkom en ook de kat lachte me toe. Na mijn ontspannen kikkervissen en de goudvis met een onderkin had ik voor het eerst in mijn leven een echt huisdier. – Sagura – en ik zijn dikke maatjes en het lijkt erop dat ik verander in een ware dierenvriend. De groenteboer en de supermarkt zitten om de hoek en de metro is op steenworpafstand. Het is hier goed wonen. Het ontbreken van een wasmachine leek eerst een probleem, maar moedig ik na gisteren alleen maar aan. De wasserette, eveneens om de hoek, is fantastisch. Gisteren bracht ik met enige twijfel mijn zak vol kleren naar de vriendelijke mevrouw met lichtbruine tanden. Ze schreef m’n naam op en ik kreeg te horen dat ik het einde van de middag welkom was om het weer op te halen. Gewassen, gestreken en gevouwen kreeg ik mijn de lekkerst ruikende was ooit terug voor het symbolische bedrag van één euro en vijfentachtig cent. Ik was de rest van het jaar dus niet meer zelf.

Oostenrijkse kerstkoekjes op een Nederlands feest in Argentinië

Met mijn portfolio onder de arm bezocht ik afgelopen maandag enthousiast een van de beste architectenbureaus in Buenos Aires. Twee van de drie architecten die het bureau leiden heetten mij welkom op hun bureau tijdens een informele lunch. Het prachtige gebouw waarin wordt gewerkt is door de architecten zelf ontworpen en biedt een inspirerende omgeving. Volgende maand, als iedereen de stad uit is, wordt ik misschien gebeld om deel te nemen aan een prijsvraag, we zullen zien wat de zomer brengt. Dezelfde vlieger ging op voor een jonger bureau in het centrum wat de kans op werk groter maakt. Nog steeds door onrust en energie gedreven belde ik een vriend op om nog deze maand aan de slag te gaan. Hij kon me goed gebruiken tijdens de afronding van zijn projecten. Zo wordt er het einde van het jaar wordt er gelukkig nog even geknald en dat voelt goed. Ik heb een plein in een zuidelijke stad in Argentinië ontworpen en deze week maken we direct de tekeningen, de maquette en de presentatiepanelen. Het is super interessant en wordt erg mooi. Tijdens je werk kan kun je natuurlijk heerlijk dromen over vakantie en verre landen. Die verre landen liggen voor mij natuurlijk naast de deur, en met het verlopen van mijn visum stond Uruguay aan de andere kant van de rivier deze week te zwaaien met de vraag wanneer ik langs kwam. Vandaag boekte ik mijn ticket om af te reizen naar een van de bijzondere plekken in dit mooie buurland van Argentinië. Samen met een groep begeef ik me naar een plek zonder elektriciteit, water en telefoon. Het klinkt als een plek om over te dromen en te schrijven.. De ventilator zucht en ik heb dorst. Tijd om mijn nieuwe bericht de deur uit te doen en nog even na te genieten van deze zwoele dag.