Zwetende feestdagen

Zondag 28 december, Buenos Aires, 28 ^oC

Terwijl mijn ventilator deze week overuren draait kruip ik eindelijk weer achter mijn computer om terug te blikken en te schrijven over wat er allemaal zo tegen het einde van 2008. De Argentijnse kerst, het percussie geweld in het culturele centrum, de Boca Juniors die kampioen werden en al die andere dingen in deze stad die mij vrolijk stemden en zoveel energie gaven. De stad lijkt soms een groot festival met duizende podia waar je kunt eten, drinken, dansen, ontspannen en feesten, maar vooral genieten.

Cultureel centrum gevel

Het weekend wordt gedomineerd door de betere feestjes. Zo komt het vaak voor dat ik zaterdags met mijn plattegrondenboekje door de stad slenter om op plekken te belanden waarvan ik het bestaan niet had kunnen vermoeden. Een week geleden liep ik samen met een vriendin de feestlocatie straal voorbij door het ontbreken van enige vorm van activiteit en klopten we even later aan bij de zwarte deur in het midden van de halfdonkere straat. Achter deze deur een prachtig pand met een kelder waarin het feest enkele uren later los barstte. Dit in de stad waar je om elf uur ’s avonds pas begint met je avondeten en waar je dus rond de klok van drie je nacht pas echt begint. Het vreet energie, maar is het zeker waard. Als je dan op zondag rond middernacht je bed denkt in te kunnen kruipen na een ontspannen zondag krijg je net voor het tanden poetsen een berichtje met de uitnodiging om een – clownshow – te bezoeken. Je loopt tien blokken en belandt ergens bij iemand thuis die zijn woonkamer tot podium heeft gemaakt. Twintig man publiek en zes clowns die alles uit de kast halen om ook zondagavond tot een groot succes te maken. Vrienden die voor vrienden optreden. De mensen voor de mensen. Met de pet rond om de waardering van het initiatief te steunen en lekker napraten met een plastic beker bier en relaxte mensen. Dat is Buenos Aires op zijn best.

Cultureel centrum

Op maandag probeer je dan met enig slaaptekort de week zo goed mogelijk te starten. En als je wilt kun je aan het einde van de dag je culturele hart op halen door naar de wekelijkse – Bomba del Tiempo – te gaan. Gezien dit er al weken was bij ingeschoten stond ik die avond in de enorme rij toeristen en locals om bekendste percussieband van de stad te zien. Het culturele centrum zag er fantastisch uit. Een oude fabriek, met een binnenplaats die werd gedomineerd door een metersbrede oranje stalen trap die als podium voor de band zou dienen. De avond begon met het publiek die muziek maakte. Iedereen kon zijn eigen percussie instrument meenemen om zich tot de groep mensen te voegen die enthousiast stonden te trommelen op de aanwijzingen van de – percussiedirigent -. Toen de hoofdact begon stond de hele binnenplaats afgeladen met mensen. En zoals op zoveel plekken bij muziek in Buenos Aires ging het publiek helemaal uit zijn dak. De plek was fantastisch, het publiek geweldig, maar ik was al lang uitgetrommeld in mijn hoofd. M’n handen jeukten om een gitaar te pakken en een verfrissende melodie over de oneindige ritmes van de band te improviseren. Er mochten dan veel mensen dansen, de – muziek – wist me niet te raken. Ik schoot wat plaatjes in het rond en verbaasde me meer over de rauwe locatie met gave neonverlichting. Na tweeënhalf uur was het meer dan genoeg geweest en verliet ik de plek voor een pizza bij de lokale kroeg.

Percussieband

Het was de week van kerst. En zoals uit de verhalen waarschijnlijk al is op te maken is Buenos Aires de stad van de avond en de nacht. En hoewel het een romantisch idee zou zijn dat in Zuid Amerika alles wordt verkocht op straat door de lokale handelaar op een handgeweven kleed heb je hier eveneens ordinaire koopavonden. Twee dagen voor kerst was het niet alleen een koopavond, maar eveneens een koopnacht. Warenhuizen die hun deuren open houden tot vier uur ’s nachts. Dus liep ik die avond in een glimmend gebouw tussen de gestresste shoppers door te dure winkels. Buenos Aires zal Buenos Aires niet zijn geweest als het drukste punt van de shoppingmall zich rond een televisie bevond met een voetbalwedstrijd. De competitie kon die avond worden beslist en zo werden de – Boca Juniors – die avond kampioen. De voetbalclub uit de kleurrijke wijk – La Boca – vierde feest. De fans reden door de hele stad om het kampioenschap te vieren. Blauwgele vlaggen, uitzinnige fans en nonstop toeterende auto’s kleurden de stad. Ik pakte mijn camera en nam een kerstgroet op, de luidruchtige fans en het warenhuis op de achtergrond.

Boca Juniors wandschildering

De stad stelde zijn kerstmaal veilig, de voetbalfans vierden feest. De armoede van de cartoneros en de andere bedelende zwervers van de stad werd er niet minder om. In de metro liep een jongentje kerstkaarten te verkopen. Iedereen die instemde schudde zijn hand en kreeg een kus. Een kus die je standaard gebruikt bij het zien van vrienden en familie. Het verbaasde me en nadat ook ik hem een kus had gegeven stopte ik hem aangedaan een peso toe. De overgebleven pasta die ik de volgende dag thuis overhield kwam met dezelfde achterliggende gedachte terecht bij een andere jongen in de metro. Het voelde vreemd. Misschien was het de kerstgedachte, of een eye-opener om het genadeloze apparaat van de stad iets menselijker te maken.

Sporthal in de buurt

Kerstnacht schoof ik aan bij de Argentijnse familie van mijn huisgenote. Een informele aangelegenheid met haar ouders, oma, zussen en broer met kinderen. Een overheerlijk kerstdiner waar vooral het vlees me deed watertanden. De airconditioning stond aan terwijl het buiten dertig graden was. Tijdens het toetje, ijs met het typisch Argentijnse - Dulce de leche –, stond de tv op de achtergrond zonder geluid aan. De klok was te zien die geduldig op het moment van twaalf uur wachtte. Kerst in Argentinië gaat gepaard met vuurwerk en zo voelde het die avond als een oudejaarsavond. Om twaalf uur toostten we met champagne en stonden we op het balkon naar het vuurwerk van de stad te kijken. Het zweet stond op m’n voorhoofd na het openen van de balkondeuren en het ontbreken van de airconditioning. Een zwetende kerst met vuurwerk en champagne. Het voornamelijk katholieke Buenos Aires wist mij niet te bereiken. Geen kerkbezoek, geen religieuze familie. Het vuurwerk getuigde van een volksfeest dat weinig te doen had met de kerk. ’s Nachts vierden we feest bij vrienden van vrienden. Muziek, wijn en een vloerkleed als dansvloer. De kerstnacht was dus vooral feestelijk. Op de dag van kerst barbecuede ik met wat internationale vrienden en bezochten de meeste Argentijnen wederom hun families. Van een tweede kerstdag zoals in Nederland was geen sprake, dus betrof het weer een normale dag waarop de stad weer vol stond met files.

Cultureel centrum - oude fabriek

De stad is aan het leeglopen. Mensen gaan op vakantie, zoeken hun moment van rust elders en ontvluchten zo de hysterie van Buenos Aires. Ook ik verlaat de stad. Het wordt de rust en ruimte van Uruguay. Het wordt een lange reis voor een korte afstand. De boot naar Colonia, de bus naar Montevideo en nog een bus naar de eindbestemming, het dromerige – Cabo Polonio -. Een minidorp zonder electriciteit en zonder bomen. Met een goed boek onder de arm en zonnebrandcrème factor 60 als de voorzorgsmaatregel reis ik voor tien dagen af naar het buurland aan de andere kant van de – Rio de Plata -. Met een nieuw visum bij terugkomst en de prachtigste plannen voor 2009 schrijf ik vanaf half januari mijn nieuwe verhalen.. Allen een fantastische jaarwisseling toegewenst en al het goeds voor 2009.

Frank

Dromend het jaar uit